بانک مقالات رشته علوم تربیتی

پژوهش حاضر درباره تبيين مباني فلسفي برنامه آموزش جهاني و مقايسه آن با مباني فلسفي نظام آموزش و پرورش جمهوري اسلامي ايران است. برنامه آموزش جهاني با هدف همگام کردن امر آموزش با تحولات و واقعيت هاي موجود در صحنه جهاني، يک نوآوري آموزشي محسوب شده و از نمونه هاي طرح مفاهيم جهاني در حوزه برنامه درسي است. اين برنامه از سال 1380 با همکاري يونيسف و وزارت آموزش و پرورش در چهار استان کشور به صورت آزمايشي اجرا شده است. به اين منظور مباني هستي شناسي، معرفت شناسي، انسان شناسي، ارزش شناسي و زيبايي شناسي برنامه آموزش جهاني با استفاده از منابع موجود و از طريق روش تحليل کيفي استخراج و با مباني فلسفي نظام آموزش و پرورش جمهوري اسلامي ايران مقايسه شده اند. نتايج پژوهش نشان مي دهد که از ديدگاه برنامه آموزش جهاني، هستي يک مجموعه به هم پيوسته و در هم تنيده است که همه اجزاي آن با هم در تعادل هستند و بر هم اثر مي گذارند. ماهيت و يا جوهر هستي همان ماده و انرژي است. معرفت هم از جهت توانمنديهاي انسان و هم از جهت ارتباط معرفت با معرف نسبي است. ابزارهاي کسب معرفت علاوه بر عقل و استدلال و منطق - که در رويکرد مکانيستي معتبر است و شهود، خيال، احساس و مشاهده را نيز شامل مي شوند. مقايسه مباني فلسفي برنامه آموزش جهاني با مباني فلسفي نظام آموزش و پرورش، حاکي از برخي ناهمخواني ها در زمينه هاي مختلف از جمله جوهر هستي، مبدا و مقصد حيات، نسبي بودن معرفت، منابع ارزش ها و جايگاه انسان در جهان هستي است. اين ناهمخواني دو مقوله اصلي را دربردارد. ابتدا با توجه به اين که طراحان برنامه جهاني هم اکنون کاملا معترفند که عصر انسان محوري گذشته است، فرصت مناسبي جهت ارايه مباني فلسفي اسلام فراهم شده است. همچنين اين امر ما را بر آن مي دارد با توجه به تدوين سند ملي آموزش و پرورش در خصوص انسجام بخشيدن به مباني فلسفي نظام کوشش هاي جدي به عمل آيد.

 نسخه قابل چاپ