بانک مقالات رشته علوم تربیتی

هدف اين نوشتار بررسي چالش هاي مقابل «استقلال» به عنوان هدف آموزشي است. پيگيري اين مفهوم در دوران مدرن، ما را از بيکن به دکارت و کانت رهنمون مي کند. کانت با جستجوي بسيار دقيق در تحليل خطاهاي تفکر البته، در ماهيت طبيعي انديشه، فصلي ممتاز از معرفت شناسي را گشود. پيرس، مبدع ديدگاه پراگماتيستي ادعا کرد که انديشه به لحاظ ماهيت ديالوگ گونه خود بسيار به زمينه، زبان و قراردادهاي اجتماعي وابسته است و اين امر را در طرح نشانه شناسي خود طرح کرد. ديويي، با بسط معرفت شناسي پيرس، شکل گيري اهداف را در چارچوب حل مساله و در تعاملات زيستي توضيح داد و تجربه را هسته بنيادين جريان آموزشي دانست. ويتگنشتاين، تاثير زبان در چارچوب بازيهاي زباني، زمينه ساز شيوه هاي انديشيدن و نگرش دانست. بر همين اساس به نظر مي رسد که نظامهاي آموزشي به لحاظ ارايه چارچوبهاي ذهني خاص، لزوما رشد عقلاني را ميسر نمي سازند. ديدگاههاي پساساختارگرايانه بر اساس رويکرد تاريخي، تفکر انتقادي را با تکيه بر زبان، به عنوان هدف آموزشي تلقي کرد و در حوزه هاي روان شناختي نيز تفکر انتقادي در رويه اي غير تاريخي هدف تلقي شد. آنچه از تلفيق دو رويکرد عمده تاريخي و غير تاريخي منتج مي شود، طرح تفکر انتقادي به عنوان هدف آموزش در مواجه شدن با تغييرات پياپي اين دوران ضروري است که در اين مقاله درباره آن بحث و بررسي مي شود.

 نسخه قابل چاپ