بانک مقالات رشته مدیریت

فن آوري هاي پيشرفته نوظهور و به كارگيري آن ها در سازمان هاي توليدي براي باقي ماندن در صحنه رقابت امري حياتي به شمار مي رود. از اين رو انتخاب فن آوري پيشرفته، فرآيندي بسيار مهم براي سازمان هاي توليدي به حساب مي آيد. در واقع تصميم گيري براي انتخاب فن آوري به واسطه تاثيري كه بر روي فعاليت هاي آينده يک سازمان مي گذارد تصميم گيري استراتژيک محسوب مي گردد و لذا از پيچيدگي هاي فرآيندي خاص خود برخوردار است. پيچيدگي اين فرآيند نه تنها به خاطر عوامل تاثيرگذار مختلف كمي و كيفي آنهاست بلكه متعارض بودن اين عوامل با يكديگر و همچنين وجود ديدگاه هاي متفاوت ذي نفعان است. به منظور انتخاب نوع خاصي از فن آوري لازم است هم چنان كه عوامل دخيل در انتخاب سبک سنگين مي شوند ديدگاههاي ذي نفعان مختلف در مساله منظور گردد. علاوه بر آن بايد با توجه به منابع موجود بهترين انتخاب از سوي مديريت انجام شود. روش هاي متعددي براي ارزيابي و انتخاب فن آوري تا كنون گسترش يافته اند كه هر يک مزايا و معايب مخصوص به خود دارند. به عنوان مثال مي توان به زمان بر بودن و صرف نظر كردن از عوامل كيفي در بسياري از روش ها اشاره كرد. در اين مقاله به تركيب دو روش AHP و برنامه ريزي آرماني صفر يا يک پرداخته مي شود كه مي تواند ضمن در نظر گرفتن ديدگاه هاي ذي نفعان، ارزيابي فن آوري را با توجه به عوامل متعارض با يكديگر انجام دهد. روش مزبور براي يک انتخاب يک سيستم پيشرفته ساخت و توليد به كار گرفته مي شود تا ضمن نمايش كاربردي بودن روش مزبور، نشان داده شود كه روش تركيبي مي تواند اطلاعات كليدي بيشتري نسبت به ساير روشهاي موجود در ارزيابي فن آوري براي مديريت فراهم آورد.

 نسخه قابل چاپ