بانک مقالات رشته مدیریت

اگر "تعادل" در سيستمهاي اجتماعي را توزيع بهينه منابع سيستم ميان "بازيگران و اعضاي نظام" بدانيم، به گونه اي که اکثر آنها ضمن پذيرش جايگاه خويش براي تداوم کارکرد و بازده بهتر سيستم فعاليت کنند، در چنين نظامي "ثبات" طبيعتا عبارت است از عدم وقوع مستمر و مکرر حوادث، رفتارها و تحريکاتي که مي توانند کارکرد ياد شده را مورد ترديد قرار دهند.
با پيدايش روزافزون "سيستمهاي بي ثبات کننده" در قرن بيست و يکم، ثبات نظامهاي اجتماعي همواره در خطر نابودي است، به طوري که آنها گاهي اوقات براي گريز از "شوک و تزلزل" نيازمند بازسازي و تغيير هستند. در اينجا چند سؤال مطرح مي شود:
- آيا همه سيستمهاي انساني، ثبات خود را در تغيير مي يابند؟
- آيا تغيير و اصلاحات، تمام قسمتهاي يک سيستم اجتماعي را متزلزل مي سازد؟
- آيا مي توان چنان که ژ. شواليه گفته، اين سيستمها را به "تک ثباتي" و "دو ثباتي" و يا به قول آشباي به چند ثباتي، تقسيم کرد؟
به نظر ژ. شواليه نظامهاي تک ثباتي که تنها بر "ثبات ساختاري" تأکيد دارند، زمينه هاي پذيرش اصلاحات را دارا هستند، چرا که ثبات خود را در "بر هم زدن موقت" سکون عناصر دروني مي يابند، در حالي که نظامهاي دو ثباتي از قابليت تغيير پذيري کمتري برخوردار هستند و در مقابل تغيير مقاومت مي کنند؛ اما اين مکان نيز وجود دارد که "رهبريت" سيستم برخي از زير سيستمهاي خود را در معرض تغيير قرار دهد و در برخي ديگر به "حفظ وضعيت موجود" بپردازد. دنبال کردن تحقيق در باره اين گونه مقولات نويسنده را به فرضيه اي رسانده است که عنوان آن "ثبات در بحران" است. براين اساس، محاصره يک سيستم اجتماعي توسط "سازمان هاي بي ثبات کننده" و قطع نسبي ارتباطات آن با محيط، موجب "داغ شدن" آن و پيدايش فضاي بحراني در درون آن مي گردد.
در چنين فضايي فقط عناصري که از بحران ارتزاق مي کنند، مي توانند با حفظ اين وضعيت و "ارتزاق از عدم کارکرد نظام" ثبات خود را حفظ کنند. البته در صورتي که منابع سيستم، حداقل به صورت محدود استمرار يابد.

 نسخه قابل چاپ