بانک مقالات رشته مدیریت

اسلام در روزگاري پديدار شد كه سراسر سرزمين جزيره العرب در زير حكومت قبايل، دوران سختي را پشت سر مي گذاشت. فرهنگ قبيله، آداب و رسومي را بر مردم تحميل كرده بود كه مردم در زير بار آن توان راه رفتن، به رشد و تعالي دست يافتن و به مقصد انساني رسيدن را از دست داده بودند.
اسلام از همان آغاز به از هم پاشيدن نظام قبيلگي و ويران كردن ساختار قبيله همت گماشت و چون اين ساختار كهنسال (و منظم در سراسر زندگي مردم) در مكه آسيب ناپذير و غير قابل فروپاشي به نظر مي رسيد، پيامبر گرامي اسلام به يثرب هجرت كرد. يثرب جايگاه دو تمدن كهن يمني و بني اسراييلي بود كه آن دو تمدن نيز با گذشت سده ها، تحت تاثير فرهنگ قبيلگي به صورت دو فرهنگ بسته و از ريشه گسسته در آمده بودند.
يثرب »مدينه النبي« ناميده شد كه گوياي پاگذاشتن عرب بدوي به مدنيتي نوين و مديريتي مدني بود. پيامبر (ص) با اين شيوه توانستند تا در آنجا نظام قبيله را از هم جدا كنند. بنابراين تا سال هشتم هجرت، پس از تعليم آيات وحي و جنگهايي چند، ساختار قبيله و مديريت آن نيز از هم فرو ريخت. در نتيجه اين فرهنگ كه در ژرفاي وجود سران قريش باقي مانده بود، پس از پيامبر تجديد سازمان كرد و زنده شد.
امام علي (ع) با رسيدن به خلافت و به دست گرفتن زمام امور مسلمانان، به تجديد حيات برنامه پيامبر اكرم (ص) كمر بست و به همه كارگزاران و فرمانداران خويش، شيوه اجرايي مديريت (انساني – اسلامي) مدني را آموخت. حضرت علي (ع) با نوشتن »عهدنامه كشورداري« نوين به مالك اشتر، اين مديريت را با همه جزييات ترسيم كرد كه راهنماي عملي است براي مديران همه عصرها، نسلها و در همه شرايط و جايها.

 نسخه قابل چاپ