بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي و مقايسه تاثير برگشت به حالت اوليه فعال (شناي ملايم) و غيرفعال (نشستن و ماساژ) بر سطح لاکتات خون و ضربان قلب شناگران بزرگسال بود. نمونه آماري: 14 شناگر با ميانگين سن 4.12±24.5 سال که بصورت تصادفي ساده انتخاب شدند.
روش شناسي: آزمودني ها پس از شناي 100 متر کرال سينه، در سه روز مختلف با فاصله زماني 48 ساعت، بعد از انجام هر آزمون يک برنامه برگشت به حالت اوليه 12 دقيقه اي ويژه را انجام مي دادند (برگشت به حالت اوليه فعال: شناي ملايم و دو روش غيرفعال: نشستن و ماساژ). سطح لاکتات خون و ضربان قلب قبل و بعد از فعاليت و دقيقه 12 برگشت به حالت اوليه اندازه گيري مي شد. براي تحليل داده هاي آماري از آزمون رتبه اي ويلکاکسون و فريدمن با سطح معني داري P<0.05 استفاده شد.
يافته ها: برگشت به حالت اوليه غيرفعال (نشستن) بر سطح لاکتات خون آزمودني ها اثر معنا دار ندارد (0.064=P). برگشت به حالت اوليه غيرفعال (نشستن و ماساژ) و فعال (شناي ملايم) بر تعداد ضربان قلب آزمودني ها اثر معنا دار دارد (0.001=P=0.001 ،P و 0.002=P). برگشت به حالت اوليه غيرفعال (ماساژ) و فعال (شناي ملايم) بر سطح لاکتات خون آزمودني ها اثر معنا دار دارد (0.001=P و 0.001=P). بين روش هاي مختلف برگشت به حالت اوليه بر سطح لاکتات خون و تعداد ضربان قلب آزمودني ها تفاوت معنادار وجود دارد (0.03=P=0.018 ،P). نتيجه گيري کلي: با توجه به تاثير معنادار و بيشتر شناي ملايم بر کاهش سطح لاکتات خون و همچنين تاثير معنادار و مفيدتر ماساژ بر کاهش تعداد ضربان قلب، به مربيان و ورزشکاران توصيه مي شود براي برگشت بحال اوليه سريعتر از اين روش ها استفاده کنند.