بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش، مطالعه تاثير مصرف کافئين بر توان بي هوازي، شاخص خستگي و سطوح لاکتات خون دانشجويان پسر ورزشکار بود. به همين منظور از ميان داوطلبان شرکت کننده، 16 نفر با ميانگين وزن 68.9±9.1 کيلوگرم، قد 1.73±7 سانتيمتر و سن 24±2 سال به روش تصادفي ساده (قرعه کشي) انتخاب و بر اساس شاخص خستگي حاصل از پيش آزمون، به صورت زوج هاي همتا به دو گروه کافئين (n=8) و دارونما (n=8) تقسيم شدند. از آزمودني ها درخواست شد که 24 ساعت قبل از شروع آزمون، از فعاليت جسماني شديد و 48 ساعت قبل از شروع آزمون، از خوردن يا آشاميدن هرگونه ماده حاوي کافئين پرهيز کنند. جلسه اول آزمون رست (پيش آزمون)، بعد از گذشتن دست کم 4 ساعت از صرف غذا انجام شد و 6 دقيقه بعد از آزمون مقدار لاکتات خون آنها سنجيده شد. جلسه دوم آزمون رست (پس آزمون)، يک هفته بعد دقيقا مشابه جلسه اول صورت گرفت، به طوري که آزمودني ها مصرف معمولي کافئين را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پس آزمون، آزمودني ها مصرف معمولي کافئين را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پس آزمون، آزمودني ها يک ساعت قبل از شروع آزمون، کافئين يا دارونما را به مقدار 6 ميلي گرم به ازاي هر کيلوگرم از وزن بدن در قالب کپسول هاي ژلاتيني مصرف کردند. تجزيه و تحليل يافته ها با استفاده از آزمون هاي آماري t وابسته و مستقل (P=0.05)، نشان داد مصرف کافئين بر ميانگين توان، حداقل توان و شاخص خستگي تاثير مثبت داشته، درحالي که بر اوج توان و مقدار لاکتات خون تاثير معني دار نداشت. به نظر مي رسد مصرف کافئين در بهبود ميانگين عملکرد فعاليت هاي رفت و برگشت سريع کوتاه مدت موثر باشد.

 نسخه قابل چاپ