بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تاثير فعاليت ورزشي سرعتي و يک دوره بي تمريني متعاقب آن، بر مقدار پراکسيداسيون ليپيد (MDA) و پاسخ دستگاه ضداکسايشي (FRAP، اسيد اوريک، بيلي روبين و پروتئين تام) بود. بدين منظور 35 سر موش نر 3 ماهه به صورت تصادفي در 2 گروه تمرين سرعتي (n=15) و کنترل (n=15، بدون هيچ گونه برنامه تمريني) قرار گرفتند. آزمودني هاي گروه تمريني به مدت 12 هفته، هفته اي 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص تمرين کردند (از هفته هشتم تا دوازدهم 5 سر موش از آزمودني هاي اين گروه، بي تمريني را تجربه کردند تا تاثيرات بي تمريني بررسي شود). آزمودني ها به صورت جداگانه در آزمايشگاه حيوانات با شرايط کنترل شده (دما، رطوبت و چرخه روشنايي - تاريکي (12:12 ساعت)) نگهداري شدند و از غذاي استاندارد موش استفاده کردند. متغيرهاي MDA و FRAP به صورت دستي و ديگر متغيرها به وسيله کيت ارزيابي شدند. پس از سه مرحله خونگيري (پيش آزمون، ميان آزمون (انتهاي هفته هشتم) و پس آزمون (انتهاي هفته دوازدهم))، نتايج حاصل از آناليز واريانس دو راهه با اندازه گيري هاي مکرر نشان داد دو گروه حداقل در يکي از مراحل ارزيابي به لحاظ متغيرMDA  (P=0.022)، FRAP (P=0.005) و بيلي روبين (P=0.002) با يکديگر تفاوت معني داري داشتند، درحالي که پروتئين تام و اسيداوريک دو گروه اختلاف معني داري با هم نداشتند. همچنين، در گروه تجربي طي زمان هاي مختلف اندازه گيري به لحاض شاخصMDA  (P=0.001)، PFRAP (P=0.001) و بيلي روبين (P=0.008) و اسيداوريک (P=0.012) تفاوت معناداري مشاهده شد. در کل، نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که يک دوره تمرين سرعتي موجب ايجاد سازگاري نسبي در دستگاه ضداکسايشي و اکسايش ليپيد مي شود، اما در اثر بي تمريني نتايج معکوس خواهد شد.

 نسخه قابل چاپ