بانک مقالات رشته تربیت بدنی

براي مطالعه تاثير يک جلسه دويدن استقامتي فزاينده در دو محيط با دماي طبيعي و دماي ملايم بر برخي شاخص هاي دستگاه انعقادي، 27 دانشجوي دختر رشته تربيت بدني دانشگاه مازندران انتخاب و به طور تصادفي به سه گروه،NTG  يا تمرين در محيط با دماي طبيعي (2±23 درجه سانتيگراد)،HTG  يا تمرين در محيط با دماي ملايم (2±33 درجه سانتيگراد) و گروهي موسوم به HG که بدون انجام تمرين فقط در معرض محيط با دماي ملايم قرار داشتند، تقسيم شدند. رطوبت آزمايشگاه براي هر سه گروه در دامنه 5±55 درصد حفظ شد. پروتکل آزمون گيري با شدت 65 تا 75 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي هر فرد روي نوارگردان بدون شيب اجرا شد. خونگيري با شرايط کاملا مشابه در سه مرحله پايه، ميان آزمون و 30 دقيقه پس از فعاليت و به د نبال 12 تا 14 ساعت ناشتايي شبانه انجام شد. براي تعيين مقادير فيبرينوژن،APTT و PT از روش هاي انعقادي استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گيري هاي مکرر، آناليز واريانس و t مستقل در سطح P£0.05 تحليل شد. نتايج حاکي از افزايش غيرمعنادار مقادير فيبرينوژن سه گروه و افزايش معنادار مقادير APTT گروه هاي HTG و NTG در مراحل مختلف تحقيق بود. افزايش زمانPT  نيز در گروه NTG در مرحله ميان و پس آزمون و هم چنين در گروه هاي NTG و HTG در مرحله پس آزمون در مقايسه با مقادير پايه معنادار بود. بررسي تغييرات بين گروهي نيز اختلاف معناداري را به لحاظ آماري در مقادير PT بين گروه هاي NTG و HG در مرحله پس آزمون نشان داد. بر اساس اين يافته ها مي توان گفت که انجام فعاليت بدني با شدت متوسط موجب بروز تغييراتي در دستگاه انعقادي شده ولي استرس گرمايي ملايم تاثير زيادي بر دستگاه انعقاد خون نداشته است.

 نسخه قابل چاپ