بانک مقالات رشته تربیت بدنی

در سال هاي اخير، آثار متقابل زمان جلسات فعاليت بدني با تعداد جلسات در هفته در جهت افزايش سطح آمادگي جسماني، مورد توجه محققان عرصه سلامت قرار گرفته است. بر اين اساس، پژوهشي با هدف مقايسه اثربخشي دو برنامه تمرين بر شاخص هاي عضلاني-اسكلتي و قلبي - عروقي دختران دانشجوي كم تحرك طراحي و به اجرا گذاشته شد. به اين منظور 111 دانشجوي كم تحرك داوطلب انتخاب و به طور تصادفي به سه گروه با ميانگين و انحراف استاندارد سن، گروه هاي تك جلسه اي (37 نفر، 1.73±21.02 سال)، دو جلسه اي (35 نفر، 2.17±21.17 سال) و كنترل (39 نفر 2.27±21.78 سال) تقسيم شدند. برنامه تمريني تك جلسه اي شامل دويدن با شدت60-70 HRmax  درصد، 60-40 دقيقه، يك جلسه در هفته و در گروه دو جلسه اي، دويدن با شدت مشابه، 30-20 دقيقه، دو جلسه در هفته به مدت 12 هفته بود. در هر دو برنامه تمريني، تمرينات آمادگي جسماني شامل استقامت عضلاني، انعطاف پذيري و چابكي اجرا شد. از آزمون هاي راكپورت، فشار خون، دو 9×4 متر، دراز و نشست، كشش بارفيكس، نشستن و خم شدن براي اندازه گيري شاخص هاي مذكور استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آناليز واريانس دوسويه با آزمون تعقيبي بن فرني در سطح معني داري  (P£0.05)نشان داد در هر دو گروه تجربي شاخص هاي قلبي - عروقي و عضلاني - اسكلتي به طور معني داري بهبود يافت. در حالي كه زمان چابكي تنها در گروه دو جلسه اي به طور معني داري كاهش يافت (P<0.05). به طور كلي شايد اجراي هر دو برنامه تمريني سازگاري هاي مفيدي را در پي داشته و تغيير تعداد جلسات تمرين فقط بر درجه بهبود آنها تاثير داشته است، اما در مورد چابكي، احتمالا تاثير تغيير تعداد جلسات بيش از مدت كل تمرين در هفته بوده است.

 نسخه قابل چاپ