بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثير نوع جلب توجه بازخورد افزوده بر روي قابليت تشخيص خطا مي باشد. 48 آزمودني (24 پسر و 24 دختر) بطور داوطلبانه در اين تحقيق شركت كرده و بطور تصادفي به چهار گروه آزمايشي بر اساس نوع برآورد (برآورد / بدون برآورد) و نوع بازخورد توجهي (دروني / بيروني) تقسيم شدند. تكليف مورد نظر يك دستگاه هماهنگي دو دستي بود كه در آن لازم بود تا آزمودني با مرحله بندي نسبي معين صفر درجه دو اهرم لغزنده را از وضعيت عقب به جلو حركت دهد تا از برآيند حركت آنها يك نشانگر در صفحه نمايش رايانه براي اصابت به يك توپ در حال سقوط حركت داده شود. نتايج تحليل واريانس عاملي مركب نشان داد كه در مرحله اكتساب در مورد خطاي ثابت مطلق (CE) و خطاي ريشه مجذور ميانگين (RMSE) مرحله بندي نسبي اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد و در مورد زمان حركت اثر متقابل گروه برآورد، نوع بازخورد و مجموعه هاي كوشش تمريني معني دار مي باشد. نتايج مربوط به مرحله يادداري نشان دادند كه در مورد خطاي ثابت مطلق مرحله بندي نسبي اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد معني دار مي باشد، بطوري كه گروه هاي عدم برآورد - دروني و برآورد - بيروني داراي يادگيري بهتري نسبت به ساير گروهها بودند.

نتيجه اينكه حساس كردن يادگيرنده ها نسبت به اطلاعات حسي كه توجه آنها را به اثرات حركت يا خارج از بدن در مقايسه با نحوه انجام حركت يا داخل بدن جلب مي نمايد موجب يادگيري بيشتري مي شود. بنابراين يكي از اثرات بازخورد توجه بيروني بر يادگيري مهارت ها، قابليت تشخيص خطا مي باشد كه به ساير مكانيسم هاي پيشنهادي در اين مورد اضافه مي گردد.

 نسخه قابل چاپ