بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش، مطالعه تاثير دو روش تمريني تداومي و تناوبي هوازي بر حساس ترين شاخص التهابي پيشگويي كننده بيماري قلبي عروقي (Hs-CRP) در موشهاي صحرايي ماده چاق نژادwistar 14848 با سن 21.5 ماه و گذشت دست كم سه ماه از اتمام دوران باروري آنها بود. به همين منظور 56 سر موش صحرايي به گروههاي كنترل، تداومي و تناوبي تقسيم شدند. پروتكل تمريني به مدت 12 هفته و هفته اي 5 جلسه و هر جلسه نيز با سرعت و مدت تعيين شده اجرا شد. خون گيري در سطوح پايه به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشـتايي در سه مرحله پيـش آزمون، ميان آزمون و پـس آزمون با شرايط مشابه انجام و مقـاديرhs- CRP  با روش ايمنوتوربيـديمتريك اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمونهاي تحليل واريانـس و اندازه گيريهاي مكرر و آزمونهاي تعقيبي شفه و LSD تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد، مقادير درون گروهي hs- CRP هر دو گروه تمريني تداومي و تناوبي در 6 هفته نخست تمرين كاهش داشته، اما اين كاهـش معني دار نبوده است (مقدار P به ترتيب برابر است با 0.08 و 0.351). با اين وجود، اين كاهش در اين گروهها به دنبال 12 هـفته تمرين معني دار بوده اسـت (مقدار  pبه ترتيب برابر است با 0.000 و 0.003). از سوي ديگر، بررسي تفاوت hs-CRP سه گروه نشان داد اين تفاوت فقط بين دو گروه تداومي و تناوبي پس 6 و 12 هفـته تمرين ـ هر دو ـ معني دار نيست (مقدار P به ترتيب برابر است با 0.936 و 0.427). با توجه به نتايج حاصـله مي توان گفت كاهشhs-CRP  پس از تمرينات تداومي و تـناوبي هوازي حاكي از تخفيف فرايند آتروژنز است و استفاده از هر يك از دو روش تمريني تاثير مشابهي بر اين شاخص دارد.

 نسخه قابل چاپ