بانک مقالات رشته تربیت بدنی

مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط بين مدل پنج عاملي شخصيت و غيبت بسكتباليست هاي ليگ برتر ايران اجرا شد. روش مورد استفاده در اين تحقيق از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين تحقيق ورزشكاران مرد نخبه بسكتبال، و نمونه ها شامل ورزشكاران شركت كننده در ليگ برتر بسكتبال در سال 1384 (195 نفر) بودند. سابقه غيبت سال هاي 1383 و 1384 ورزشكاران از بايگاني باشگاه ها استخراج شد. همچنين ويژگي هاي شخصيتي ورزشكاران از طريق پرسشنامه شخصيتي مك كري و كوستا، و ويژگي هاي فردي و جمعيت شناختي توسط پرسشنامه محقق ساخته مورد بررسي قرار گرفت. فرضيه هاي تحقيق با استفاده از آزمون همبستگي مجذور خي توافقي پيرسون مورد آزمايش قرار گرفتند. نتايج نشان داد، در مقايسه با نمونه هاي هنجاري مردان عادي، ميزان روان نژندي ورزشكاران نخبه بسكتبال در حد متوسط، ميزان برون گرايي در حد بالا، ميزان انعطاف پذيري در حد متوسط، ميزان دلپذير بودن در حد كم، و ميزان وظيفه شناسي آنان در حد متوسط بود. همچنين، بين صفات شخصيتي روان نژندي، برون گرايي، انعطاف پذيري، دلپذير بودن، و وظيفه شناسي با غيبت رابطه معني داري وجود نداشت (P<0.05). بين ويژگي هاي فردي (سن، ميزان تحصيلات، وضعيت تاهل، تعداد افراد تحت تكفل، سابقه فعاليت ورزشي، باشگاهي، ملي، و غيبت قبلي) با غيبت رابطه معني داري وجود نداشت (P<0.05). بر اساس نتايج حاصل از اين پژوهش مدل پنج عاملي شخصيت در محيط ورزش بسكتبال مبناي سودمندي براي آزمايش رفتار منفي غيبت نيست (امكان سنجي رابطه ) و با وجود پايداري قابل توجه ويژگي هاي شخصيتي، سازمان ها مي توانند با تغيير محيط يا با ارايه دستورالعمل هاي انضباطي غيبت را كنترل كنند.

 نسخه قابل چاپ