بانک مقالات رشته تربیت بدنی

پيچ خوردگي مچ پا شايع ترين آسيب ورزشي بوده و عوارض دراز مدت پس از آسيب اوليه منجر به دور ماندن ورزشکار از ميادين به مدت طولاني تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل روبرو مي کند. هدف از انجام اين تحقيق بررسي قدرت عضلات اورتور و اينورتور در بيماران مبتلا به بي ثباتي مزمن مچ پا و تاثير تمرينات قدرتي به عنوان يک مداخله درماني بود. 24 نفر از بازيکنان فوتبال در اين تحقيق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسيم گرديدند. پس از انجام معاينات باليني، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتريک و کانسنتريک حرکات اورژن و اينورژن مچ پا توسط نيروسنج ايزوکينتيک اندازه گيري شد. به دنبال اجراي برنامه تمرين شش هفته اي از گروه مبتلا در شرايط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزيابي ايزوکينتيک در اين تحقيق 60 و 120 درجه بر ثانيه انتخاب گرديد. به منظور تحليل داده هاي خام از آزمون t استيودنت مستقل جهت مقايسه مقادير حداکثر گشتاور بين دو گروه و آزمون t استيودنت زوج براي بررسي تاثير تمرين در گروه بيمار استفاده گرديد. نتايج اختلاف معني داري را بين حداکثر گشتاور اسنتريک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابي آزمون ايزوکينتيک نشان داد. ضمنا اختلاف معني داري بين حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتريک اينورژن و حداکثر گشتاور اسنتريک اورژن بين دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بي ثباتي پس از اجراي تمرين اختلاف معني دار داشته و به طوري که تمرين قدرتي باعث افزايش حداکثر گشتاور گرديد. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور مي تواند يکي از عوامل بي ثباتي مزمن مچ پا باشد و تمرينات قدرتي پيش رونده مي تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اينورتور در مچ پاي دچار بي ثباتي گردد.

 نسخه قابل چاپ