بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير فعاليت ورزشي استقامتي و يک دوره بي تمريني متعاقب آن، بر ميزان پراکسيداسيون ليپيد (MDA) و پاسخ دستگاه ضد اکسايشي (FRAP، اسيد اوريک، بيلي روبين و پروتئين تام) بود. بديـن منظور 35 سر مـوش نر 3 ماهه به صـورت تصادفي در 2 گروه تمـرين استقامتي (n=20) و کنترل (n=15، بدون هيچ گونه برنامه تمريني) قرار گرفتند. آزمودنيهاي گروه تمريني به مدت 12 هفته ، هفته اي 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص تمرين کردند (از هفته هشتم تا دوازدهم 5 سر موش از آزمودني هاي اين گروه، بي تمريني را تجربه کردند تا اثرات بي تمريني بررسي شود). آزمودنيها به صورت جداگانه در آزمايشگاه حيوانات با شرايط کنترل شده [دما، رطوبت و چرخه روشنايي – تاريکي (12:12 ساعت)] نگهداري شده و از غذاي استاندارد موش استفاده کردند. ارزيابي متغيرهاي MDA و FRAP به صورت دستي، و ارزيابي ساير متغيرها توسط کيت انجام گرفت. پس از سه مرحله خونگيري [24 ساعت پس از اولين جلسه تمريني، در انتهاي هفته هشتم و انتهاي هفته دوازدهم] نتايج حاصل از آناليز واريانس دو راهه با اندازه گيريهاي مکرر نشان داد دو گروه در مراحل مختلف ارزيابي در هيچ يک از متغيرهاي مورد نظر با يکديگر تفاوت معني داري نداشته اند. اما ، در گروه استقامتي طي زمانهاي مختلف اندازه گيري به لحاظ شاخصهاي اسيد اوريک (P=0.000) و بيلي روبين (P=0.00) تفاوت معناداري مشاهده شد. در کل، اين تحقيق نشان مي دهد يک دوره تمرين استقامتي باعث ايجاد استرس اکسايشي قابل ملاحظه اي (اکسايش ليپيد) نشده است، هرچند سازگاريهاي نسبي در دستگاه ضد اکسايشي موشها به وجود آمد.

 نسخه قابل چاپ