بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف کلي اين پژوهش، بررسي رابطه موانع مشارکت ورزشي زنان، با انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي مي باشد. در اين پژوهش از نظريه خود عزمي و مدل توالي انگيزه به عنوان چارچوب تئوري استفاده شده است. جامعه آماري زنان شهر اصفهان بوده و نمونه آماري تحقيق شامل دويست و چهارده نفر (N=214) از زنان بالاي هيجده سال (ساکن منطقه اي در مرکز شهر اصفهان)،که مشارکت خود را در برخي از فعاليتهاي ورزشي گزارش داده بودند، مي شد. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه انگيزه ورزشي، پرسشنامه موانع، و پرسشنامه مشارکت ورزشي استفاده شد. رابطه ميان سه بعد انگيزه (انگيزه دروني، انگيزه بيروني و بي انگيزگي) و موانع مشارکت (نبود وقت، نبود علاقه، ناآگاهي، مشكلات فردي / رواني، مشكلات مربوط به نداشتن همراه، نبود امكانات، نداشتن دسترسي به امكانات) از طريق رگرسيون چندگانه بررسي شد. براي مقايسه سه بعد انگيزه (انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي) زنان با ميزان مشارکت متفاوت از تحليل واريانس چندگانه استفاده شد. نتايج نشان داد مشکلات فردي / رواني و نداشتن دسترسي به امکانات مسوول 21 درصد واريانس بي انگيزگي بودند. نداشتن علاقه، ناآگاهي، و نداشتن دسترسي مسوول 17 درصد واريانس انگيزه بيروني بودند. نداشتن علاقه نيز، مسوول 12 درصد واريانس انگيزه دروني بود. همچنين ميان نمرات انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي افراد با چهار سطح مشارکت (روزانه، هفتگي، ماهانه، و گهگاهي) تفاوت معناداري (P?0.05) مشاهده گرديد. نتايج نشان مي دهدکه موانع درون فردي ( نداشتن علاقه، ناآگاهي، مشکلات فردي رواني) با انگيزه فرد رابطه دارند و از آن طريق مي توانند بر ميزان مشارکت فرد در ورزش اثر بگذارند. در پايان پيشنهاد مي شود براي درک بهتر موانع درون فردي و ارتباط آنها با ديگر ميانجي هاي رواني، اجتماعي موثر بر انگيزه، که در ادبيات تحقيق بدان اشاره شده، تحقيق بيشتري انجام گيرد.

 نسخه قابل چاپ