بانک مقالات رشته تربیت بدنی

اين تحقيق با هدف بررسي رابطه بين ميزان شيوع آسيب هاي ورزشي و عوامل آسيب زا بين دانشجويان پسر ورزشکار دانشگاه پيام نور به انجام رسيد. به همين منظور دانشجويان ورزشکار دانشگاه پيام نور به تعداد 160 نفر نمونه آماري را تشکيل داده و پس از جلسه توجيهي برگه هاي پرسشنامه هاي (حاوي 19 سوال و 4 جدول) در رابطه با شرايط و ميزان بروز آسيب را تکميل نموده و سپس با کمک روشهاي آماري توصيفي اطلاعات جمع آوري شده در جداول و نمودارها ثبت و دسته بندي شد. به منظور تعيين ارتباط بين داده ها از روش «مجذور خي X²» در سطح اطمينان 95% و a=%5 استفاده گرديده که در اين رابطه از نرم افزار SPSS10 استفاده گرديد. نتايج تحقيق حاکي از آن است که از مجموع 160 نفر آزمودني 95.63 درصد به نوعي دچار آسيب شده بودند. 57.5 درصد آسيب ها در حضور مربي رخ داده بود و 63.12 درصد به هنگام بروز صدمه ديدگي از وسايل حفاظتي ويژه رشته ورزشي استفاده کرده اند. از مجموع آسيب ها، اندام تحتاني با 35.78 درصد بيشترين ميزان آسيب و سروصورت با 11.27 درصد کمترين ميزان آسيب را داشته است. بيشترين ميزان آسيب در اندام تحتاني، تنه، اندام فوقاني و سروصورت به ترتيب در ساق پا، گردن، انگشتان و کف دست و گوش رخ داده است. 72.5 درصد آسيب ها از نوع عضلاني- وتري بوده که از اين ميان ضرب ديدگي شايع ترين نوع آسيب و به دنبال آن زخم بيشترين ميزان آسيب را داشته است. ضمن اينکه آسيب هاي استخواني کمترين ميزان آسيب را با 7.37 درصد داشته است. ارتباط بين سابقه ورزشي با ميزان وقوع آسيب ها در سروصورت معني دار بوده است. ضمن اينکه اين ارتباط در اندام تحتاني، تنه و اندام فوقاني معني دار نبوده است. ارتباط بين گرم کردن و ميزان وقوع آسيب در اندام تحتاني معني دار بوده است، ضمن اينکه اين ارتباط در بخش هاي ديگر بدن معني دار نبوده است. ارتباط بين استفاده از وسايل حفاظتي ويژه رشته ورزشي با ميزان وقوع آسيب ها در اندام تحتاني و اندام فوقاني معني دار بوده است، ضمن اين که اين ارتباط در تنه و سروصورت معني دار نبوده است.

 نسخه قابل چاپ