بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش، مطالعه تاثير دوازده هفته تمرين تناوبي هوازي بر پروتيين واکنش دهنده با حساسيت بالا (hs-CRP) در موش هاي صحرايي ماده مسن چاق، نژاد ويستار با ژنوم 14848 (با وزن 325.6±4.93 گرم، سن 21.5 ماه و سپري شدن دست کم سه ماه از اتمام دوران باروري آن ها) بود. به همين منظور، 64 سر موش صحرايي براي انجام مطالعه مقدماتي و اصلي، انتخاب و به گروه هاي مختلف، دسته بندي شدند. براي تعيين تفاوت مقادير hs-CRP، ابتدا يک مطالعه مقدماتي روي چهار گروه موش جوان چاق، جوان لاغر، مسن لاغر و مسن چاق انجام شد. آنگاه مطالعه اصلي بر روي گروه اخير (مسن چاق) انجام شد که به توبه خود به طور تصادفي به زيرگروه هاي پيش آزمون، کنترل ميان آزمون، کنترل پس آزمون، تمريني ميان آزمون و تمريني پس آزمون تقسيم شدند. مقادير hs-CRP گروه مسن چاق پيش آزمون براي تعيين مقادير پايه گروه هاي کنترل و تمريني استفاده شد. پروتکل تمريني به مدت 12 هفته اي و هفته اي 5 جلسه و هر جلسه با 2 تا 4 نوبت با سرعت 12 تا 23 متر در دقيقه و مدت 10 تا 80 دقيقه اجرا شد. خون گيري در سطوح پايه از 12 تا 14 ساعت ناشتايي (پيش آزمون) و در مرحله ميان آزمون و پس آزمون با شرايط مشابه انجام و مقادير hs-CRP با روش ايمنوتور بيديمتريک، اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مکرر و آزمون تعقيبي LSD تجزيه و تحلل شد. نتايج نشان داد، مقادير hs-CRP در 6 هفته نخست تمرين، کاهش داشته؛ اما اين کاهش، معني دار نبوده است (P=0.351). با وجود اين با ادامه تمرين تا هفته دوازدهم، کاهش معني داري در مقدار hs-CRP در انتهاي پژوهش در مقايسه با مقادير قبل از آن (P=0.001) مشاهده شد. به طور کلي با توجه به نتايج به دست آمده مي توان گفت انجام تمرين هاي تناوبي هواز تاثير قابل توجهي بر حساس ترين شاخص التهابي پيشگويي کننده بيماري قلبي عروقي دارد.

 نسخه قابل چاپ