بانک مقالات رشته تربیت بدنی

يکي از عوامل تاثيرگذار بر روي قوس کمر طول عضلاتي است که در قسمت جلو و پشت به استخوان لگن، ران، و مهره هاي کمري چسبيده اند. Calliet (1988) و Kendall et al (1993) مي گويند که تغيير طول عضلاتي مانند عضله شکم، عضلات بازکننده تنه و بازکننده هاي ران قوس ستون مهره ها در ناحيه کمري را تغيير مي دهد و عدم توجه بموقع به اين مهم موجب بروز وضعيت ناهنجار بدني و در مراحل بعد پديد آمدن کمردرد است.

هدف از اين تحقيق، آزمون اثر يک برنامه تمريني بر روي يک گروه از مردان فاقد نشانه و سالم اما با قوس کمر افزايش يافته بود. يافته هاي اين تحقيق از 32 نفر دانشجوي مرد با ميانگين 36.3 سال گردآوري شد.

اندازه گيري از انحناي کمري با يک خط کش منعطف در وضعيت ايستاده انجام شد. بر اساس اين اندازه گيري آزمودنيها به دو گروه تقسيم شدند. گروهي که قوس کمر آنان يک انحراف استاندارد بالاي ميانگين بود بعنوان گروه گودپشت (Lordotic group) برگزيده شدند تا تحت يک برنامه تمريني خاص قرار بگيرند. و گروهي ديگر که اندازه قوس کمر آنان در حدود ميانگين قوس کمر آزمودنيها بود بعنوان گروه شاهد برگزيده شدند که هيچ گونه تمريني انجام ندادند. همچنين دامنه حرکتي مفصل ران و کوتاهي عضلات خم کننده ران با يک گونيامتر و بوسيله آزمون توماس تعيين شد. ميزان انعطاف پذيري عضلات بازکننده تنه توسط يک نوار متري و از طريق آزمون خم کردن تنه به جلو با زانوان صاف تعيين شد.

برنامه تمريني براي مدت چهار هفته و در هر هفته 3 بار انجام شد و آزمودنيهاي گروه تمرين و گروه شاهد دو هفته پس از تمرينات و در پايان هفته چهارم مجددا اندازه گيري شدند. نتايج بدست آمده با استفاده از روش آناليز واريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد که ميان قوس کمر گروه تمرين پيش و بعد از برنامه تمرين تفاوت معني دار پديدار گشته است (p<0.05).

 نسخه قابل چاپ