بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين بررسي تدوين يک روش حرکت درماني موثر جهت درمان بيماران با آسيب شبکه عصب بازويي بوده است. در بررسي اخير 83 آزمودني با آسيب به شبکه عصب بازويي تحت مطالعه قرار گرفتند. ميانگين سني در اين گروه برابر با 33.5 بود. آزمودني ها با توجه به نوع و خصوصيت آسيب تحت عمل جراحي پلاستيکي قرار گرفتند. در بيشتر موارد، آسيب در بخش فوقاني شبکه عصب بازويي مشاهده شده است )در 48 بيمار برابر با (%57.8. اين افراد در دو گروه تحت درمان با دو روش متفاوت بازتواني قرار گرفتند. گروه تجربي تحت برنامه پيشنهادي روزانه و در چند نوبت به تمرين پرداختند. بر اين اساس، دوره بازتواني در اين گروه به سه مرحله تقسيم شد. مهم ترين قسمت در اين دوره شامل مرحله دوم بود؛ به نحوي که %70 از کل برنامه حرکت درماني به اين قسمت اختصاص داده شد. روش اصلي در اين گروه شامل ماساژ، تمرينات PNF، حرکات تمريني با باند الاستيکي و ... و برنامه گروه دوم شامل ژيمناستيک درماني و تحريک الکتريکي بود. به منظور ارزشيابي و تعيين سطح و شدت آسيب در بيماران و نيز موثر بودن روش هاي بازتواني، از يک سري آزمايشات و روش ها چون الکتروميوگرافي، الکترونرميوگرافي، پولياروگرافي و نيز رووازوگرافي استفاده شد. هدف از اين بررسي ها تعيين و مشخص نمودن عواملي چون سرعت هدايت عصبي (NVC)، توان بيوالکتريک عضلات (EMG)، جريان خون و نيز ميزان سوخت و ساز در بافت هاي عضلات اسکلتي بود.

از نتايج به دست آمده اين چنين بر مي آيد که روش هاي بازتواني ويژه آسيب ديدگان به شبکه بازويي بايستي زود و همراه با بکارگيري ترکيبي از شيوه هاي مختلف حرکت درماني و براي هر فرد با توجه به خصوصيات ويژه او اجرا شود. چنين روشي باعث تسهيل در عملکرد اندام فوقاني شد؛ زيرا اين روش ها مانند زنجيره اي هستند که در صورت اجراي هم زمان، اثر درماني دو چنداني ايجاد مي نمايند.