بانک مقالات رشته تربیت بدنی

بيست ورزشکار جوان در دامنه سني 18-25 سال و گروه مشابهي از غيرورزشکاران به عنوان آزمودني انتخاب شدند. از دستگاه مکش گردن (مدل اکبرگ) براي تحريک بارورسپتورهاي کاروتيدي استفاده گرديد. به منظور مطالعه پاسخ قلبي بارورفلکس کاروتيدي در سه حالت درازکش، نشسته و ايستاده، سه پروتکل (C,B,A) طراحي شد. در هر سه پروتکل، شدت تحريک -30mmHg براي مدت 30 ثانيه بود. از ثبت ممتد الکتروکارديوگرام (ECG) نيز براي تعيين تغييرات پاسخ قلبي استفاده شد.

نتايج نشان داد که در هر دو گروه پاسخ حاد بارورسپتورها در سه ثانيه اول تحريک اتفاق افتاد. ولي ميزان و شدت آن در ورزشکاران بيشتر بود (p<0.001).

پاسخ قلبي در هر سه وضعيت مذکور، از ثانيه دوازدهم تحريک به بعد تثبيت گرديد. در حالي که ميزان تطابق در گروه ورزشکار بيشتر از گروه غيرورزشکار بود (p<0.001).

در ضمن پس از خروج از تحريک در هر دو گروه، حداکثر تاکيکاردي حاصله در سه ثانيه دوم بعد از خروج از تحريک مشاهده گرديد که در گروه ورزشکار بيشتر بود (p<0.001).

با توجه به نتايج مذکور، بارورفلکس کاروتيدي در اثر تطابق هاي درازمدت فيزيولوژيک در ورزشکاران کارائي بيشتري پيدا مي کند.

 نسخه قابل چاپ