بانک مقالات رشته تربیت بدنی

بيماري ديابت يکي از شايع ترين بيماريهاي عصر حاضر است که بر اثر اختلال در متابوليسم مواد قندي در بدن اتفاق مي افتد. بيماري ديابت دو نوع است: وابسته به انسولين (IDDM) و غيروابسته به انسولين (NIDDM). در بيماران ديابتي يا اصولا انسولين ترشح نمي شود و يا ترشح انسولين کم است و يا حساسيت گيرنده هاي انسولين کاهش يافته و افراد مبتلا عموما در مقابل انسولين مقاوم هستند. افراد مبتلا به ديابت در معرض آسيب هاي گوناگوني از قبيل آسيب به شبکيه چشم، آسيب کليوي، آسيب دستگاه عصبي و بيماريهاي قلبي عروقي قرار دارند.

تاثير فعاليتهاي ورزشي در پيشگيري، کنترل و درمان بيماري ديابت مورد پذيرش محققين زيادي قرار گرفته است. نتايج اين تحقيقات نشان مي دهد که انجام منظم فعاليتهاي ورزشي موجب افزايش پروتئين ناقل گلوکز (GulT4) و در نتيجه تسهيل ورود گلوکز به داخل سلولهاي بدن به ويژه سلولهاي عضلاني مي شود. از طرفي انقباضات مکرر عضلات مخصوصا عضلات بزرگ بدن نيز موجب تسهيل ورود گلوکز خون به داخل سلولهاي عضلاني مي گردد. اين امر باعث مصرف بيشتر قند خون در سطح سلولي مي گردد. بنابراين مي توان از فعاليتهاي ورزشي مخصوصا هوازي مانند پياده روي، دويدن، شنا و دوچرخه سواري با شدت کم تا متوسط و به مدت 20 تا 90 دقيقه و به تعداد 3 تا 7 جلسه در هفته در وقت مناسبي از روز با رعايت مراقبت هاي ويژه پزشکي به مثابه وسيله مناسب و کم هزينه اي براي درمان و کنترل بيماري ديابت نوع اول و دوم استفاده کرد.

بهرحال، انتخاب شيوه زندگي که متکي بر انجام فعاليتهاي ورزشي برنامه ريزي شده باشد، هم مي تواند از شدت عوارض وابسته به ديابت نوع اول و دوم بکاهد و هم مي تواند هزينه هاي مراقبتهاي پزشکي را کم کرده و کيفيت زندگي را براي بيماران ديابتي بهبود بخشد.

 نسخه قابل چاپ