بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اجراي اين تحقيق آگاهي از اثرات بازيافت فعال و غيرفعال در برطرف ساختن خستگي ناشي از فعاليت بدني شديد و آماده شدن براي شروع فعاليت بعدي است. 26 مرد جوان ورزشکار عضو تيمهاي ملي، باشگاهي يا دانشگاهي بصورت داوطلب در سه گروه نشستن ?(S)?، راه رفتن ?(W)? و دويدن ?(R) تقسيم شدند. براي اندازه گيري آنزيمهاي LDH و CK نمونه خون سياهرگي و براي اندازه گيري گازهاي خوني، نمونه خون سرخرگي در چهار مرحله گرفته شد. تمرين شامل آزمون بيشينه بروس بود که کليه آزمودنيها تا سر حد خستگي آنرا اجرا کردند و سپس هر گروه در 15 دقيقه اول از دوره بازيافت به روش مربوط به گروه خود شامل، نشستن، راه رفتن با سرعت 2 کيلومتر در ساعت يا 34 متر در دقيقه با سرعت 4 کيلومتر در ساعت يا 67 متر در دقيقه عمل مي کردند. پس از آن کليه آزمودنيها در هر سه گروه به مدت 30 دقيقه مي نشستند. نمونه هاي خون قبل از تمرين(A)، بعد از تمرين(B) ، بعد از 15 دقيقه از دوره بازيافت(C)و بعد از 45 دقيقه از دوره بازيافت (D)جمع آوري شد و با استفاده از روش تحليل واريانس يک طرفه نتايج زير بدست آمد:

آنزيمهاي LDH و CK در هيچيک از گروهها تفاوت معني دار نداشت و نوع عملکرد در دوره بازيافت بر آن اثر قابل ملاحظه اي نداشته است. فشار اکسيژن خون سرخرگي بعد از تمرين بين گروهها تفاوت معني داري داشت اما در دوره بازيافت اختلاف معني داري مشاهده نشد. فشار گاز کربنيک، PH، يون بي کربنات و اضافه قليا(Base exess) در هر دو مرحله از دوره بازيافت اختلاف معني داري از خود نشان دادند.

شواهد موجود نشان مي دهد که بازيافت فعال (راه رفتن و دويدن) در رفع سريعتر خستگي در مقايسه با بازيافت غيرفعال (نشستن) اثر مثبت قابل ملاحظه اي دارند. بنابراين وقتي زمان کوتاه بين دو نوبت فعاليت شديد وجود دارد. دويدن بهترين روش براي رفع خستگي است و اگر زمان بين دو نوبت فعاليت شديد 45 دقيقه يا بيشتر است، راه رفتن مناسبترين روش براي برطرف ساختن خستگي ناشي از فعاليت شديد بدني است.

 نسخه قابل چاپ