بانک مقالات رشته تربیت بدنی

مدت زيادي است که مي دانيم تمرين بدني براي سلامتي بدني افراد خوبست، اما خواندن مطالبي درباره ارزشمندي ورزش براي ارتقاي سطح سلامتي مردم در نشريات مربوط به تندرستي فقط در طي 10 سال گذشته عادي شده است. هر چند اظهارنظرهاي خوشبينانه مطبوعات توجه عموم را به خود جلب کرد، اما در اکثر موارد جامعه علمي در حمايت از اين امر محتاط بود. تا چند سال اخير، ارزشيابي ادبيات پژوهشي درباره پيامدهاي روان شناختي همراه با تمرين، مانند کم شدن اضطراب و افسردگي به نتايج نسبتا ناهمساني رسيده بود.
قلت مطالعات باليني و همه گيرشناسي، و آميختگي يافته هاي معني دار و غير معني دار، حمايت مستحکم دانشمندان از اثر مثبت تمرين بدني بر سلامت رواني را دشوار ساخته بود. يکي از دلايل خوش بين تر بودن مرورهاي اخير بر ادبيات (لندرز، 1998، 1999؛ ماتري، در حال انتشار؛ تيلور، در حال انتشار)، گسترش مطالعات همه گيرشناسي و تجربي و مرورهاي کيفي ادبيات (مانند فراتحليل) از سال 1990 به بعد بود.
مرورهاي فراتحليلي نيز در روشن کردن رابطه بين تمرين بدني و پيامدهاي روان شناختي مختلف با ارزش بوده اند. فراتحليل، آزمايش تجربي نيست، بلکه مرور کيفي نتايج مطالعات است. با اين حال فراتحليل تمام مطالعات منتشر شده و نشده را در بر مي گيرد و با ترکيب کردن نتايج و جمع زدن آزمودني ها توان آماري را افزايش مي دهد. اهميت پديده فوق اين است که اغلب مطالعات تجربي که درباره تمرين بدني و سلامتي رواني انجام مي شوند فاقد توان آماري کافي هستند که با آلفاي مرسوم کمتر يا مساوي پنج صدم بتوانند تفاوت معني دار را کشف کنند. نتيجه اين است که احتمال خطاي نوع دوم افزايش مي يابد، به اين معنا که پديده اي واقعا معني دار است اما نتيجه گيري مي شود که معني دار نيست. هرت (1994) اظهار کرد که مهم ترين جنبه فراتحليل اين است که با ترکيب کردن نتايج مطالعات تجربي همگن و کوچک نمره ب، شواهد نمره الف پديد مي آورد...

 نسخه قابل چاپ