بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف اين تحقيق، مقايسه اثر دو نوع بازيافت "فعال" (شنا كردن با دو شدت) و يك نوع "غيرفعال" (نشستن) بر تغييرات ميزان لاكتات خون و ضربان قلب شناگران نخبه، در دو گروه سني 12 تا 14 و 15 تا 20 سال بوده است. آزمودنيهاي اين تحقيق 20 نفر بودند كه به صورت تصادفي، براي شركت در اين تحقيق از بين داوطلبان برگزيده شدند. آزمودنيها در سه نوبت جداگانه و به فاصله هاي 48 ساعت، در محل اجراي آزمونها حضور يافتند. طبق برنامه، تمام آزمودنيها در برنامه گرم كردن، استراحت، خونگيري (لاله گوش)، ثبت ضربان قلب (دستگاه ضربان سنج) و لاكتات خون (دستگاه سنجش لاكتات) قبل از آزمون شركت كردند. پس از اجراي آزمون (صد متر شناي آزاد) بلافاصله كار خونگيري و ثبت ضربان قلب دوباره انجام شد. در نوبتهاي بعدي كه به فاصله 48 ساعت بعد انجام شد، دو نوع بازيافت فعال (شنا كردن با 30 تا 45 و 55 تا 65 درصد ركورد) به مدت 15 دقيقه انجام شد. در پايان دورههاي بازيافت، نتيجه هاي ضربان قلب و لاكتات خون ثبت شدند. اين نتيجه ها نشان ميدهند، براي بازگذشت سريعتر شناگران به حالت اوليه، بازيافت فعال نسبت به بازيافت غيرفعال در كاهش سطح لاكتات خون مناسبتر است. شدت فعاليت در دوره بازيافت فعال براي شناگران 15 تا 20 سال، 55 تا 65 درصد از ركورد صد متر و براي شناگران 12 تا 14 سال، 30 تا 45 درصد از ركورد صدمتر توصيه ميشود.

 نسخه قابل چاپ