بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف اين تحقيق، بررسي شيوع هفت عامل استرس زاي شغل سازماني، هشت عامل استرس زاي مديريتي و ساير عاملهاي استرس زا (نه عامل) در بين دبيران تربيت بدني شهر رشت است. به اين منظور، از يك پرسشنامه حاوي 50 سؤال با ضريب اعتبار آلفا كرونباخ (r=0.93) از تحقيق گلايي (1380) استفاده شد. پرسشنامة تحقيق از طريق پست براي كل جامعه آماري تحقيق (156 نفر) ارسال شد. اطلاعات 132 پرسشنامه به طور كامل (63 مرد و 69 زن) براي نمونه تحقيق و با استفاده از آزمون خي دو و ضريب همبستگي اسپيرمن در سطح معناداري (P≤0.05) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان دادند، رابطه ضعيف مثبت و معني داري بين هر يك از عاملهاي استرس زاي سازماني با مديريتي بيشتر (R=0.52) بود. ميزان شيوع عاملهاي استرس‌زاي سازماني بيشتر از عاملهاي استرس زاي مديريتي بود. ضمناً، از بين عاملهاي استرس زاي سازماني، "نظام ساختار سازماني و نظام پاداش دهي" و از بين عاملهاي استرس زاي مديريتي، عامل "مسؤوليت شغلي و فناوري" بالاترين ميزان شيوع و اولويت را داشتند.. همچنين "همكاري نكردن معلمان ساير درسها و بي توجهي به سختي كار و فرسودگي معلمان" نيز از بين ساير عاملهاي استرس زاي شغلي بالاترين رتبه را داشت. مقايسه اين عاملها با ويژگيهاي فردي معلمان نشان داد، شيوع عاملهاي استرس زا در بين معلمان زن و مرد، معلمان با تحصيلات تربيت بدني و غيرتربيت بدني، معلمان كم سابقه و باسابقه، معلمان شاغل در ناحيه يك و دو، معلمان مقطع راهنمايي با دبيرستان و معلمان با مدرك تحصيلي زيركارشناسي با مدارك بالاتر، تفاوت معناداري وجود ندارد. البته فقط عامل استرس زاي سازماني در بين معلمان زير 30 سال بيشتر از معلمان 40-31 سال و 41 سال به بالا بود.

 نسخه قابل چاپ