بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش، مطالعه تاثير يک دوره تمرين تداومي بر حساس ترين شاخص التهابي پيشگويي کننده بيماري قلبي عروقي (پروتئين واکنش دهنده C) در موشهاي صحرايي ماده چاق، نژاد ويستار (با وزن 4.93 325.6± گرم، سن 21 ماه و سپري شدن دست کم سه ماه از اتمام دوران باروي آنها) بود. به همين منظور، 64 سر موش صحرايي انتخاب و به گروههاي متفاوتي دسته بندي شدند، که شامل اين گروهها بودند: جوان چاق (5.12 226.75± گرم و سن چهار ماه)، جوان لاغر (5.6 168.13± گرم و سن چهار ماه)، مسن لاغر (4.79 246.87± گرم و سن 21 ماه) و مسن چاق (4.93 325.6± گرم و سن 21 ماه). گروه اخير نيز به طور تصادفي به زير گروه هاي پيش آزمون، کنترل ميان آزمون، تمريني ميان آزمون، کنترل پس آزمون و تمريني پس آزمون تقسيم شد. پس از مطالعه مقدماتي در خصوص تفاوت مقادير CRP روي گروههاي جوان چاق و لاغر، مسن لاغر و گروه مسن چاق پيش آزمون (از گروه اخير به طور مشترک در مطالعه مقدماتي و اصلي استفاده شد)، مطالعه اصلي روي ساير گروهها انجام شد. برنامه تمريني به مدت 12هفته و هفته اي پنج جلسه با سرعت و مدت تعيين شده اجرا شد. خونگيري پايه پس از 12 تا 14 ساعت ناشتايي (پيش آزمون) و در مرحله ميان آزمون و پس آزمون با شرايط مشابه انجام و مقادير CRP با روش ايمنوتور بيديمتريک اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گيريهاي مکرر و آزمون توکي تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادند، مقادير CRP در شش هفته نخست تمرين کاهش يافته، اما معنادار نبوده اند (0.08=P). اما با ادامه تمرين تا هفته دوازدهم، کاهش معناداري در مقدار CRP مشاهده شد (0.000=P). به طور کلي، با توجه به نتايج به دست آمده مي توان گفت، کاهش CRP پس از تمرينهاي تداومي حاکي از تخفيف فرايند آتروژنز است.