بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف تحقيق، بررسي اثر تمرينهاي هوازي بر مقاومت به انسولين و اديپونکتين سرم در مردان نسبتا چاق بود. به اين منظور از 16 نفر از استادان و کارکنان غير فعال دانشگاه تربيت معلم سبزوار با دامنه سني 35 تا 48 سال براي شرکت در تحقيق دعوت شد. آزمودنيها به طور تصادفي در دو گروه تجربي با سن 5.09 ± 41.3 درصد چربي بدن 1.88±22.83، شاخص توده بدن 2.17± 27.93 و توان هوازي (ميلي ليتر براي هرکيلوگرم از وزن بدن در دقيقه) 4.82± 26.33 و گروه کنترل با سن 3.15±38.6، درصد چربي بدن 4.61 ±25.61، شاخص توده بدن 4.59±29.42، توان هوازي (ميلي ليتر براي هر کيلوگرم از وزن بدن در دقيقه) 6.36±23 قرار گرفتند. از همه آزمودنيها در وضعيت ناشتايي خونگيري شد. سپس گروه آزمايش به مدت 13 هفته، هفته اي سه جلسه به تمرينهاي هوازي پرداختند. برنامه تمرينهاي هوازي شامل دويدن مداوم به مدت 15 تا 30 دقيقه با شدت 75 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب بود. تحليلهاي آماري نشان دادند که تمرينهاي هوازي باعث کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولين، درصد چربي بدن، هموگلوبين گليکوزيله و انسولين شدند. اين تمرينها، همچنين باعث افزايش معنادار VO2max شد (0.05>P)، ولي بر آديپونکتين سرمي تاثير معناداري نداشت. به هر حال، آديپونکتين در حالت پايه با مقاومت به انسولين ارتباط منفي و معناداري داشت. (r=0.41, P=0.016) . در مجموع مي توان از اين تحقيق نتيجه گرفت که تمرينهاي هوازي باعث بهبود مقاومت به انسولين در مردان نسبتا چاق مي شوند و اين بهبود مربوط به آديپونکتين نمي شود.

 نسخه قابل چاپ