بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از تحقيق حاضر، بررسي فرضيه ميگل و هال (1990) درباره اثر تداخل زمينه اي بر يادگيري برنامه حرکتي تعميم يافته در شرايطي بود که عامل جنسيت نيز مورد توجه قرار گرفت. آزمودنيهاي تحقيق (60 (n= به تفکيک دختر و پسر (30 نفر دختر، 30 نفر پسر) هر يک به طور تصادفي به دو گروه تمريني (تمرين مسدود و تمرين تصادفي) تقسيم شدند. آزمودنيها يک تکليف زنجيره اي زمانبندي شده را تمرين کردند. آزمايش شامل سه مرحله بود؛ مرحله فراگيري (تمرين)، مرحله يادداري با تاخير و مرحله انتقال. داده هاي تحقيق با استفاده از روش آماري تجزيه و تحليل واريانس با اندازه گيريهاي مکرر روي عامل دسته هاي تمريني مورد بررسي قرار گرفتند. يافته ها نشان دادند که تمرين مسدود در دختران به طور معناداري باعث يادگيري بهتر برنامه حرکتي تعميم يافته شد، در صورتي که در پسران، تمرين تصادفي باعث يادگيري بهتر اين مولفه شد. اين احتمال وجود دارد که بروز نتايج متفاوت در دختران و پسران، به چگونگي ارايه اطلاعات، ظرفيت و اندازه حافظه کاري فضايي متفاوت آنها مربوط باشد. در خصوص مولفه پارامتريزه کردن پارامتر زمان، تفاوت معناداري بين هيچ يک از گروههاي تمريني مشاهده نشد. به طور کلي، يافته هاي تحقيق حاضر از فرضيه مگيل و هال (1990) حمايت کرد.

 نسخه قابل چاپ