بانک مقالات رشته تربیت بدنی

مگيل و هال (1990) نظريه اي ارايه دادند، مبني بر اين که اثر تداخل زمينه اي تنها وقتي بروز مي يابد که مهارتهاي در حال يادگيري با برنامه حرکتي تعميم يافته متفاوت کنترل شوند. از اين رو، تحقيق حاضر به منظور آزمايش نظريه آنان اجرا شد. آزمودنيها را 52 دانشجوي دختر غير تربيت بدني دانشگاه تهران تشکيل دادند که همگي مبتدي و راست دست بودند (ميانگين سني 1.23 ±21.5 سال) و به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند. دو گروه، تمرين قالبي و تصادفي را با برنامه حركتي تعميم يافته (GMP) يكسان و تغييرات پارامتر مسافت و دو گروه ديگر تمرين قالبي و تصادفي را با  GMPمتفاوت انجام دادند. هر نفر 180 ضربه سرويس بدمينتون (در شش جلسه در شش هفته) را براي اکتساب و بعد از يک هفته بي تمريني، 18 کوشش را به طور بلوکهاي تصادفي براي آزمون ياد داري اجرا کرد. نتايج آزمون t گروههاي مستقل (P<0.05) نشان دادند که تفاوت معناداري بين ميانگين آزمون يادداري گروه اول و دوم وجود ندارد، ولي بين ميانگين تفاوت پيش آزمون و آزمون يادداري گروه سوم و چهارم تفاوت معناداري وجود دارد. اين يافته ها نشان مي دهد که تداخل زمينه اي اثر مثبتي بر يادگيري آن دسته از مهارتهايي دارد که با برنامه تعميم يافته متفاوت کنترل مي شوند، ولي اثر معناداري بر يادگيري مهارتها با برنامه حرکتي تعميم يافته يکسان و تغييرات پارامتري ندارد. ازاين رو ، يافته هاي اين تحقيق از فرضيه مگيل و هال (1990) و فرضيه بازسازي طرح عمل (لي و مگيل، 1985) حمايت مي کند.

 نسخه قابل چاپ