بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از مطالعه حاضر، مقايسه انگيزش شركت دانش آموزان و دانشجويان پسر ورزشكار در فعاليت هاي ورزشي و رابطه آن با هدف گرايي ورزشي آنان بود. نمونه هاي اين تحقيق را 150 دانش آموز راهنمايي با ميانگين سني 13.85 سال، 150 دانش آموز دبيرستاني با ميانگين سني 16.60سال و 150 نفر دانشجو با ميانگين سني 22.02 سال تشكيل دادند. از پرسشنامه انگيزش شركت در فعاليت هاي ورزشي (PMQ) گيل و همكارانش (1983) و پرسشنامه هدف گرايي ورزشي معطوف به تكليف و معطوف به خود (TEOSQ) ديودا و نيكولز (1995)، به ترتيب براي ارزيابي دلايل مشاركت در ورزش وارزيابي هدف گرايي ورزشي استفاده شد. تحليل عاملي (PMQ) پنج بعد از انگيزه ها يعني پيوند جويي و كار گروهي؛ تفريح كردن و سرگرمي؛ انگيزه هاي بيروني؛ برانگيختگي يا رقابت طلبي؛ و بهبود و يادگيري مهارت ها را نشان داد. شركت كنندگان، يادگيري و بهبود مهارت ها را مهم ترين انگيزش خود بيان كردند. تحليل واريانس چند متغيره، تفاوت در انگيزه ها و هدف گرايي ها را بين گروه ها نشان داد. مقايسه سه گروه نشان داد كه دانشجويان ورزشكار در عامل تفريح و سرگرمي (انگيزه دروني) از دو گروه ديگربالاتر و در انگيزه هاي بيروني نسبت به دو گروه دانش آموز پايين تر بودند. در عامل برانگيختگي يا رقابت طلبي (انگيزه دروني) بين دانش آموزان راهنمايي و دبيرستان تفاوت معنا داري مشاهده شد كه برتري با دانش آموزان دبيرستاني بود. علاوه بر اين، از بين ابعاد انگيزه هاي مورد مطالعه، بين هدف گرايي معطوف به تكليف با ابعاد انگيزه هاي دروني و هدف گرايي معطوف به خود با انگيزه هاي بيروني، رابطه مثبت و معناداري يافت شد.

 نسخه قابل چاپ