بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اجراي اين تحقيق بررسي آثار تمرين مقاومتي يکطرفه و بي تمريني بر سازگاريهاي عصبي عضو تمرين نکرده طرف مقابل بود. 20 آزمودني مرد سالم با  سن 1.63± 20.35 سال، قد 3.47± 173.15سانتي متر و وزن 5.53 ± 72.6 که هيچ گونه سابقه آسيب در مفصل زانو، مچ پا، تاندونها و عضلات پلانتار فلکسور نداشتند، انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تجربي (10نفر) و کنترل (10 نفر) تقسيم شدند. گروه تجربي، تمرين قدرتي را روي عضلات پلانتار فلکسور عضو غير برتر، سه بار در هفته و به مدت هشت هفته اجرا کردند. انتگرال الکتروميوگرافي (IEMG) هنگام حداکثر انقباض ارادي (MVC) از گروه عضلات سه سرساقي که شامل: عضلات نعلي و دوقلو (عضلات موافق)، عضله درشت نئي قدامي (عضله مخالف) و MVC عضلات پلانتار فلکسور هر دو پاي برتر و غير برتر بودند در پيش آزمون، پس آزمون و پس از بي تمريني اندازه گيري شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آناليز واريانس يک طرفه و اندازه گيري مکرر در سطح معناداري 0.05?P استفاده شد. نتايج تحقيق نشان دادند که افزايش معناداري در حداکثر فعاليت EMG گروه عضلات سه سر ساقي، MVC عضلات پلانتار فلکسور و کاهش معناداري در حداکثر فعاليت EMG عضله مخالف (درشت نئي قدامي) به دنبال هشت هفته تمرين در هر دو پاي تمرين کرده و تمرين نکرده مشاهده شد، در صورتي که در گروه کنترل تفاوت معناداري وجود نداشت. همچنين، تغييرات معناداري در MVC و IEMG در عضو تمرين نکرده طرف مقابل در گروه تجربي بعد از بي تمريني مشاهده نشد، اما کاهش معناداري در عضو تمرين کرده وجود داشت. نتايج کلي تحقيق نشان دادند که تمرينهاي قدرتي يک طرفه سبب افزايش قدرت ايزومتريکي پلانتارفلکسورهاي مچ پا و توسعه سازگاريهاي عصبي درون عضلاني و ميان عضلاني نه فقط در عضو تمرين کرده بلکه در عضو تمرين نکرده طرف مقابل نيز شدند. نتايج اين تحقيق نشان دادند که سازوکارهايي که تحت آنها انتقال متقاطع قدرت عضلاني صورت مي گيرند، ممکن است که به واسطه فاکتورهاي عصبي مرکزي توضيح داده شوند، اما توجيه اين سازوکار به دنبال بي تمريني تنها به واسطه اين فاکتورها قابل توجيه نيست.

 نسخه قابل چاپ