بانک مقالات رشته تربیت بدنی

روشهاي متعددي - اعم از تهاجمي و غير تهاجمي - در برآورد آستانه بي هوازي ورزشکاران استفاده مي شود و توافق همگاني در مورد اينکه کدام روش بهتر است وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر تعيين اعتبار آزمونهاي کانکاني قديم و جديد در برآورد آستانه بي هوازي مردان فعال است. 15 مرد فعال به طور داوطلب در اين تحقيق شرکت کردند و در 3 جلسه مجزا با حداقل فاصله زماني 48 ساعت 3 آزمون فزاينده را انجام دادند. آستانه بي هوازي در آزمونهاي کانکاني قديم و جديد بر اساس نقطه شکست ضربان و در آزمون مرجع بر اساس تجمع لاکتات خون تعيين شد. ميزان همبستگي بين متغيرهاي ضربان قلب، لاکتات و سرعت دويدن معادل با آستانه برآورد شده در آزمونهاي کانکاني قديم و جديد با آزمون مرجع با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون محاسبه و جهت تعيين توانايي پيش بيني از آناليز رگرسيون استفاده شد. بين ضربان قلب و سرعت دويدن معادل با آستانه بر آورد شده با آزمون کانکاني جديد با ضربان قلب و سرعت معادل با آستانه لاکتات در آزمون مرجع همبستگي معني دار (به ترتيب P<0.05، r=0.62، r=0.80، P<0.01) به دست آمد، ولي در آزمون کانکاني قديم اين همبستگي بين هيچ کدام از متغيرها معني دار نبود. نقطه شکست ضربان قلب در آزمون کانکاني جديد بالاتر از آستانه لاکتات در آزمون مرجع برآورد شده بود. نتايج اين تحقيق نشان داد آزمون کانکاني جديد از اعتبار لازم جهت برآورد آستانه بي هوازي برخوردار است، در حالي که استفاده از آزمون کانکاني قديم بدين منظور به مربيان ورزش توصيه نمي شود.

 نسخه قابل چاپ