بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف اين پژوهش عبارت است از مطالعه ارتباط بين سرعت در لحظه رسيدن به حداكثر اكسيژن مصرفي (vVO₂max) و سرعت در نقطه چرخش لاكتات (vLTP) در دوندگان استقامتي و نيمه استقامتي. بدين منظور 11 دونده زبده استقامت (9 مرد و2 زن) عضو تيم ملي دو و ميداني در رشته هاي استقامت و نيمه استقامت با ميانگين سن، قد، و وزن به ترتيب  24.36+1.1سال، 173.25±2.1 سانتي متر، 63.25+21 كيلوگرم به عنوان آزمودني انتخاب شدند. در آزمون اول VO₂max و vVO₂max آزمودنيها با استفاده از دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي سنجيده شد (شروع آزمون با سرعت 10 كيلومتر در ساعت و افزايش سرعت هر 1 دقيقه، 1 كيلومتر در ساعت بود تا ورزشكاران به درماندگي مي رسيدند). در آزمون دوم vLTP آزمودني سنجيده شد. شروع آزمون با سرعت 10 كيلومتر در ساعت بود كه پس از 4 دقيقه، 1 كيلومتر در ساعت بر سرعت نوارگردان افزوده مي شد تا غلظت لاكتات آزمودني به فراتر از 5 ميلي مول برسد. ميانگين VO₂max، vVO₂max آزمودنيها به ترتيب 58.54+2.8 ميلي ليتر به ازاي هر كيلوگرم در دقيقه 19.0±0.29 كيلومتر در ساعت بود. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار spss مدل 12 و روش آماري ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد بين vLTP و vVO₂max ارتباط مثبت معناداري وجود دارد (r=0.63، (p=0.037. اين موضوع تاييد مي كند هر قدر فرد توانايي به تاخير انداختن انباشت لاكتات را داشته باشد و در سرعت بالاتري انباشت لاكتات در وي آغاز شود، از vVO₂max بالاتري برخوردار است. از طرفي مربيان با تكيه بر برنامه هاي تمرين با سرعت vVO₂max مي توانند vLTP آنها را به تاخير اندازند.

 نسخه قابل چاپ