بانک مقالات رشته تربیت بدنی

حرکت پرش – فرود که در بسياري از فعاليتهاي ورزشي مشاهده مي شود، از جمله حرکاتي است که انجام آن افزايش پتانسيل آسيب ناشي از پرش – فرود را با خود به همراه دارد. با توجه به نقش مهم قدرت عضلاني در پايداري پس از فرود، هدف از اين مطالعه عبارت است از بررسي ارتباط بين حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتاني با پايداري پويا. 15 آزمودني پسر از دانشجويان دانشکده تربيت بدني دانشگاه تربيت معلم تهران با ميانگين سني 22±2 سال، به صورت تصادفي انتخاب و در اين مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور عضلات چهار سر، همسترينگ، دورسي فلکسور، پلانتافلکسور، چرخش دهنده داخلي و خارجي با دستگاه ايزوکنتيک بايودکس اندازه گيري و نيروهاي عکس العمل زمين در دو جهت قدامي – خلفي و جانبي با صفحه نيرو ثبت شد. با استفاده از روش زمان رسيدن به پايداري، پايداري آزمودنيها در دو جهت مذکور محاسبه شد. روش آماري ضريب همبستگي پيرسون با سطح معناداري a?0.05 جهت تعيين ميزان ارتباط بين حداکثر گشتاور عضلات و زمان رسيدن به پايداري استفاده شد. ارتباط معناداري بين حداکثر گشتاور عضلات چهارسر، دورسي فلکسور، چرخش دهنده خارجي با زمان رسيدن به پايداري در راستاي قدامي – خلفي، همچنين بين عضلات چهارسر و دورسي فلکسورها با زمان رسيدن پايداري در راستاي جانبي مشاهده شد. يافته هاي تحقيق به نقش مثبت عضلات چهارسر و دورسي فلکسور نسبت به ديگر عضلات در پايداري پس از فرود اشاره داشتند که مي تواند شاخصي در ارزيابي و پيشگويي بروز صدمات احتمالي ورزشکاران در حرکتهاي پرش – فرود باشد.

 نسخه قابل چاپ