بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسي ميزان فعاليت الکتريکي عضلات شکمي و تاکننده هاي ران در وضعيتهاي مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنيهاي اين پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم (سن 21.52±1.4 سال، قد 175.3±5.86 سانتي متر، وزن 73.4±6.2 کيلوگرم، و چربي بدن 12.4±2.1 درصد)، بدون سابقه بيماريهاي عصبي، کمردرد و آسيب در مفاصل و عضلات بالاتنه و ران تشکيل مي دادند. اطلاعات الکتروميوگرافي سطحي شامل ميانگين الکتروميوگرافي (AEMG) به صورت هم زمان از عضلات شکم (راست شکمي و مايل خارجي) و تاکننده هاي ران (راست راني و خياطه) در حرکات دراز و نشست و کرانچ و در ترکيبي از وضعيتهاي زانوي خم و باز و در حالتي که پاها ثابت يا آزاد گذاشته شده بودند جمع آوري و ثبت شد. ميانگين الکتروميوگرافي عضلات در هر يک از حرکات با انجام 5 تکرار و به کمک مترونرم به لحاظ زماني نرمال سازي شد.
نتايج نشان داد عضلات تاکننده ران به ميزان هنگام حرکت دراز و نشست درگير مي شوند (5417.8±468.31 ميکروولت)، در حالي که ميزان فعاليت آنها در حرکت کرانچ بسيار اندک است (1659.7±310.53 ميکروولت). از طرفي عضلات شکمي در هر دو حرکت کرانچ (39878±1303.54 ميکروولت) و دراز و نشست (8106.3±48.09 ميکروولت) به ميزان بالايي درگير مي شوند. همچنين، فعاليت عضلات تاکننده ران در حرکت دراز و نشست هنگامي که زانوها خم و پاها بدون حمايت بود افزايش يافت (از 2226.5±335 به 2641±404.8 ميکروولت)، در حالي که اين وضعيت سطح فعاليت عضلات شکمي را تغيير نداد. نتايج کلي اين پژوهش نشان داد هر يک از عضلات تاکننده ران و تنه در انواع مختلف حرکات تمريني يکسان عمل نمي کنند. هرگونه دستکاري و يا تعديل در اين حرکات باعث مي شود تا از ميان عضلات تاکننده تنه و مفصل ران يکي به صورت اختصاصي وارد عمل شود و بقيه به صورت همکار عمل کنند.

 نسخه قابل چاپ