بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير موسيقي مهيج و آرام بخش بر اجراي هوازي، ميزان درک فشار، و غلظت کورتيزول بزاقي در مردان تمرين کرده. 30 دانشجوي تربيت بدني مرد با ميانگين سن 25.66±3.89 سال، قد 176.65±7.66 سانتي متر، وزن 78.45±16.20 کيلوگرم، درصد چربي بدن 12.86±5.74 و حداکثر اکسيژن مصرفي 38.36±9.19 ميلي ليتر بر کيلوگرم بر دقيقه به صورت تصادفي در 3 گروه 10 نفري موسيقي مهيج، موسيقي آرام بخش، و گروه کنترل قرار گرفتند و با شدت 80 تا 85 درصد ضربان قلب بيشينه تا سر حد واماندگي روي نوار گردان دويدند. هر 5 دقيقه ميزان درک فشار آزمودنيها ثبت شد. براي اندازه گيري کورتيزول، نمونه تحريک نشده بزاق 15 دقيقه پيش، و 5 دقيقه و 30 دقيقه پس از فعاليت جمع آوري شد. بر اساس يافته هاي پژوهش، زمان دويدن که شاخص اجراي هوازي در گروه موسيقي مهيج به شمار مي رفت به طور معناداري 41.7 درصد بالاتر از گروه موسيقي آرام بخش بود. همچنين، ميزان درک فشار و غلظت کورتيزول بزاقي 5 دقيقه پس از فعاليت در زمان شنيدن موسيقي آرام بخش در مقايسه با موسيقي مهيج و عدم شنيدن موسيقي به طور معناداري پايين تر بود. نتيجه اينکه شنيدن موسيقي موجب بهبود اجراي هوازي شد. همچنين، کورتيزول بزاقي 5 دقيقه پس از فعاليت تا سرحد واماندگي افزايش کمتري داشت.

 نسخه قابل چاپ