بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش عبارت است از بررسي اثر تمرين استقامتي پيوسته بر ميزان HSP70 در موشهاي مبتلا به تومور سرطان سينه. بدين منظور تعداد 80 سر موش بالب سي ماده (4 تا 5 ماهه با ميانگين وزني 17.67 گرم) خريداري و به شکل تصادفي در 4 گروه 20 تايي ورزش- تومور- ورزش (ETE)، ورزش- تومور- استراحت (ETR)، استراحت- تومور- ورزش (RTE)، استراحت- تومور- استراحت (RTR) تقسيم شد. اثر تمرين استقامتي بر ميزان HSP70 در قبل و بعد از ايجاد تومور بررسي شد. تمرين استقامتي قبل از ايجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گرديد. اين تمرينات در دو هفته اول با شدت 50 درصد VO₂max شروع شد و در نهايت در هفته هشتم به 75 درصد VO₂max رسيد. تمرين استقامتي بعد از ايجاد تومور نيز با شدت نزديک به 60 درصد VO₂max و به مدت 4 هفته اجرا شد. بعد از اتمام تمرينات و جداسازي طحال موش، با تست ال آيزا سنجش HSP70 انجام گرفت. اطلاعات با نرم افزار SPSS تحليل شد. نتايج تحليل آناليز واريانس يک راهه نشان داد ميزان توليد پروتئين HSP70 در گروه هايي کاهش يافت که بعد از ابتلا به تومور ورزش را ادامه داده بودند. بدين ترتيب که ميزان اين پروتئين در گروه هاي ETE و RTE در مقايسه با گروه هاي RTR و ETR پايين تر بود (P<0.05). اين کاهش در اندازه حجم تومور و ميزان مرگ نيز ديده شد. طبق يافته هاي پژوهش حاضر HSP70 در تعامل با تومور و ورزش استقامتي در نقش سيگنال تنظيمي عمل مي کند. بدين ترتيب که ميزان فعاليت اين پروتئين تحت شرايط استرس و شرايط طبيعي متفاوت است. همچنين، به نظر مي رسد ورزش منظم استقامتي و با شدت متوسط با کاهش ميزان HSP70 در گونه هاي توموري، به عنوان مکمل و در کنار ساير روشهاي درماني در بهبود درمان تومور موثر است.

 نسخه قابل چاپ