بانک مقالات رشته تربیت بدنی

مطالعات انجام شده حاکي از آن است که ورزش تراکم توده استخواني را افزايش مي دهد. اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحريک آنابوليک را بر استخوان ايجاد مي کند اطمينان حاصل نشده است (6). هدف اين مطالعه، تعيين اثر درازمدت سه نوع فعاليت بدني (استقامتي، سرعتي و قدرتي) بر ميزان تراکم توده استخواني ورزشکاران نخبه مرد در مقايسه با مردان غيرورزشکار بوده است.
اين تحقيق از نوع علي – مقايسه اي پس از وقوع است. نمونه ها عبارت بودند از 30 ورزشکار نخبه مرد (10 دونده استقامتي 3000 و 5000 متر، 10 دونده سرعتي 100 و 200 متر، و 10 بدن ساز)، و 10 غيرورزشکار سالمي، بين سنين 20 تا 30 سال، که به صورت در دسترس انتخاب شدند. چگالي ماده معدني استخوان (BMD) مهره هاي کمر و گردن استخوان ران نمونه ها با دستگاه جذب سنج دوتايي انرژي اشعه ايکس (DEXA) اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (تحليل واريانس يکطرفه و آزمون تعقيبي LSD) تحليل شدند.
در مقايسه با گروه کنترل، بدن سازان و دونده هاي سرعت در ناحيه گردن استخوان ران، و مهره هاي کمر به طور معناداري چگالي ماده معدني بالاتري داشتند، در حالي که چگالي ماده معدني هر دو ناحيه مذکور در دوندگان استقامتي، به طور معناداري پايين تر بود (P£0.05). همچنين، تراکم توده استخواني بدن سازان، در مقايسه با دونده هاي سرعت، در دو ناحيه اندازه گيري شده بيشتر و به لحاظ آماري معنادار بود (P£0.05)، در صورتي که تراکم استخواني هر دو ناحيه در دوندگان استقامت به طور معناداري کمتر بود (P£0.05).
نتايج تحقيق حاضر حاکي از اين است که پاسخ استخوان در برابر بار مکانيکي، به نوع و شيوه فعاليت ورزشي وابسته است.

 نسخه قابل چاپ