بانک مقالات رشته تربیت بدنی

اين پژوهش با هدف مقايسه برخي پارامترهاي الکتروميوگرافي و الکترونوروگرافي شامل انتگرال فعاليت الکتروميوگرافيک (IEMG)، دامنه موج (amplitude) M، سرعت هدايت عصبي (N.C.V)، و زمان تاخير موج (Iatency) M در دو گروه ورزشکار و يک گروه غير ورزشکار انجام گرفت تا سازگاريهاي احتمالي عصبي – حرکتي و زمان وقوع اين سازگاريها به دنبال شرکت در تمرينات قدرتي با وزنه بررسي شوند. آزمودنيها شامل مردان 18 تا 24 ساله و متشکل از سه گروه بودند: اندام پروران حرفه اي (n=10، با حداقل 2 سال سابقه تمرينات منظم با وزنه)، اندام پروران مبتدي (n=10، با 3 تا 4 ماه سابقه تمرينات منظم با وزن)، و غير ورزشکاران (n=11، بدون هيچ سابقه تمريني). پارامترهاي الکترونوروگرافي با تحريک عصب موسکولوکوتانئوس عضله دو سر بازويي ثبت شد. براي اندازه گيري پارامترهاي الکتروميوگرافي از انقباض ايزومتريک ارادي عضله دو سر بازويي با 50 درصد حداکثر انقباض ارادي (MVC) استفاده شد. با استفاده از تحليل واريانس يکطرفه و آزمون توکي، پارامترهاي مورد نظر در سه گروه مقايسه شد. نتايج نشان داد زمان تاخير موج (P=0.11) M و سرعت هدايت عصبي (P=0.36) در سه گروه تفاوت معناداري ندارد، در حالي که بين دامنه موج M ورزشکاران (حرفه اي و مبتدي) و افراد غير ورزشکار اختلاف معناداري مشاهده شد (P=0.04) که نشان دهنده تاثير فعاليتهاي مقاومتي با وزنه بر افزايش به کارگيري و فرکانس آتش واحدهاي حرکتي است. با وجود اين، بين انتگرال EMG سه گروه تفاوت معناداري ديده نشد (P=0.34).

 نسخه قابل چاپ