بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين تحقيق عبارت است از تعيين اثر بي تمريني کوتاه مدت پس از تمرينات استقامتي، مقاومتي، و موازي بر توان هوازي و بي هوازي قدرت بيشينه و درصد چربي دانشجويان مرد تمرين نکرده. 32 نفر دانشجو (24.94±1.24 سال، قد 176.09±7.07 سانتي متر، و وزن 71.91±11.1 کيلوگرم) از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در سه گروه 12، 9 و 11 نفره تمرين استقامتي، و موازي قرار گرفتند و به مدت 8 هفته تمرين کردند. تمرينات گروه استقامتي، دويدن روي نوار گردان با 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت 16 تا 30 دقيقه، و گروه مقاومتي تمرين وزنه در 4 حرکت با 65 تا 80 درصد حداکثر قدرت در مدت مشابه بود. گروه موازي ترکيبي از تمرينات گروه استقامتي و مقاومتي را با حجم و شدتهاي ذکر شده اجرا مي کرد. آزمون زيربيشينه جرج و آزمون وينگيت براي ارزيابي توان هوازي و بي هوازي و يک تکرار بيشينه براي قدرت بيشينه و درصد چربي با استفاده از چين پوستي سه نقطه اي در آزمون اوليه، پيش آزمون (پس از دوره تمرين)، و پس آزمون (پس از 8 هفته بي تمريني) محاسبه شد. تحليل واريانس با اندازه هاي تکراري و آزمون تعقيبي بن فزوني و LSD براي مقايسه درون گروهي و روش تجزيه و تحليل واريانس يکراهه (ANOVA) و آزمون تعقيبي توکي براي مقايسه بين گروهي استفاده شد (P<0.05).
بعد از 8 هفته بي تمريني در مقايسه درون گروهي در گروه استقامتي کاهش معناداري در VO₂max، قدرت مطلق پايين تنه (اسکوات)، و قدرت نسبي بالاتنه (پرس سينه) و افزايش معناداري در درصد چربي بدن مشاهده شد (P<0.05). بي تمريني در گروه مقاومتي و موازي تغييرات معناداري بر VO₂max، قدرت مطلق و نسبي بالاتنه و پايين تنه و درصد چربي بدن نشان داد (P<0.05). تفاوت معناداري در درصد تغييرات پس آزمون نسبت به پيش آزمون در متغيرهاي اندازه گيري شده تحقيق در بين گروهها مشاهده نشد (P>0.05). بنابراين، نتيجه مي شود ميزان کاهش در متغيرهاي ذکر شده در بي تمريني کوتاه مدت صرف نظر از تمرين استقامتي، مقاومتي، و موازي روند يکساني دارد. ترکيب تمرين مقاومتي و استقامتي در حفظ سازگاريهاي به دست آمده نيز تفاوتي ايجاد نمي کند. به هر حال اثر بي تمريني بلندمدت بايد بررسي شود.

 نسخه قابل چاپ