پاسخ به:بانک مقالات رشته تربیت بدنی
پنج شنبه 31 فروردین 1391 4:57 PM
| 1 : المپيک پاييز 1387; 16(3 (پياپي 43)):19-30. |
| اثر تمرين سرعتي و بي تمريني در مولکول چسبان سلولي (sICAM-1) موشهاي ويستار |
| مقرنسي مهدي*,گائيني عباس علي,شيخ الاسلامي وطني داريوش |
| * دانشگاه سيستان و بلوچستان |
|
هدف از اين پژوهش عبارت است از مطالعه اثر تمرين سرعتي و بي تمريني بر مقادير sICAM-1، و شاخص التهابي جديد و پيشگويي کننده بيماريهاي قلبي – عروقي. بدين منظور 42 سر موش نر 3 ماهه نژاد ويستار به صورت تصادفي در 2 گروه تجربي (n=24 با وزن 210±7 گرم) و کنترل (n=18 با وزن 211±3 گرم) قرار گرفتند. برنامه تمريني به مدت 12 هفته و هفته اي 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص (بين 85 تا 100 درصد و فراتر از 100 درصد VO2max) اجرا شد. پس از 24 جلسه تمرين، 6 سر موش از آزمودنيهاي اين گروه بي تمريني را تجربه کردند تا آثار بي تمريني نيز مطالعه شود. خون گيري پس از 14 ساعت ناشتايي در مراحل مختلف تمرين با شرايط مشابه انجام و مقادير sICAM-1 با استفاده از کيت تجاربي الايزاي شرکت R&D و با دستگاه Elisa Reader مدل Spectera اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمونهاي کولموگروف – اسميرنوف، اندازه گيريهاي مکرر، و آزمون تعقيبي LSD و آزمون t مستقل تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادند مقادير sICAM-1 در 24 جلسه نخست تمرين افزايش يافت که معنادار نبود (P=0.079). اما با ادامه تمرين تا 36 جلسه، افزايش معناداري در مقادير sICAM-1 مشاهده شد (P=0.004). ضمنا، مشخص شد به دليل توقف تمرينهاي سرعتي شديد، مقادير sICAM-1 کاهش غيرمعناداري يافته است (P=0.152). به طور کلي، با توجه به نتايج به دست آمده مي توان گفت، تمرين سرعتي شديد به افزايش معنادار sICAM-1 مي انجامد و دستگاه دفاعي بدن طي تمرين تغيير مي کند و بدن در معرض خطر آسيبهاي التهابي آتروژنز قرار مي گيرد. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
