بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير تمرينات استقامتي، مقاومتي، و ترکيبي بر ساختار قلب دختران دانشگاهي. 39 دانشجوي دختر غير ورزشکار با ميانگين سن 24±2.58 سال، قد 161±8.2 سانتي متر و وزن بدن 56.8±14.61 کيلوگرم با سلامت کامل قلبي- عروقي به صورت تصادفي در چهار گروه کنترل (9 نفر: C)، تمرين استقامتي (10 نفر: E)، تمرين قدرتي (10 نفر: S)، و تمرين ترکيبي (10 نفر: SE) قرار گرفتند. برنامه استقامتي در هفته اول شامل دويدن با شدت 65 درصد ضربان قلب بيشينه (MHR) روي نوار گردان الکتريکي به مدت 16 دقيقه بود که هفته هشتم به تدريج به 80 درصد MHR و مدت 30 دقيقه رسيد. برنامه تمرين قدرتي عبارت بود از اجراي حرکات پرس پا، پرس سينه، کشش زير بغل، و کشش پشت ساق پا. حرکات در هفته اول با 50 درصد يک تکرار بيشينه (1RM) در 2 نوبت با 10 تکرار اجرا شد که به 80 درصد 1RM در 3 نوبت با 6 تکرار در هفته هشتم رسيد. برنامه تمرين ترکيبي، ترکيب تمرينات دو گروه استقامتي و مقاومتي در هر نوبت تمرين بود. برنامه تمرين گروه ها سه روز در هفته انجام شد. اندازه هاي پايان دياستولي و سيستولي، ضخامت ديواره خلفي، توده، و شاخص توده بطن چپ و ضخامت سپتوم بين بطني استراحتي آزمودني ها به روش اکوکارديوگرافي تک و دوبعدي اندازه گيري شدند. يافته ها نشان داد اندازه پايان دياستولي بطن چپ در دو گروه استقامتي و ترکيبي و قطر پايان سيستولي، توده بطن چپ، و شاخص توده بطن چپ گروه ترکيبي افزايش معناداري داشت (P£0.05). مقايسه چهار گروه، تنها اندازه قطر پايان دياستولي بطن چپ گروه ترکيبي بيشتر از ساير گروه ها بود (P£0.05). با وجود افزايش برخي متغيرهاي ساختاري قلب در گروه ترکيبي که احتمالاً ناشي از ترکيب تمرينات استقامتي و قدرتي است، برنامه تمريني تغييرات معناداري در متغيرهاي ساختاري قلب ايجاد نمي کند.

 نسخه قابل چاپ