بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين تحقيق عبارت بود از بررسي اثر کافئين بر پاسخ هاي متابوليکي و قلبي- عروقي به فعاليت زيربيشينه در مردان چاق و لاغر. در يک طرح دوسو کور و تصادفي، 6 مرد چاق و 6 مرد لاغر (BMI به ترتيب برابر با 29.55±1.22 و 18.27±1.35) غيرفعال و بزرگسال (سن به ترتيب 22.50±0.83 و 21.83±1.32، قد 174±9.12 و 175.17±4.75، وزن 89.31±8.85 و 56.1±5.58، درصد چربي بدن 26.38±3.62 و 30 (11.35±3.92 دقيقه دويدن روي نوار گردان را با شدت 60 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي، يک ساعت پس از مصرف کافئين (50 ميلي گرم به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن) و دارونما در دو آزمون مجزا و مشابه انجام دادند. تبادلات گازي با کالري سنجي مدار باز و فشار خون نيز در سه مرحله (قبل، يک ساعت پس از مصرف کافئين و بلافاصله بعد از پايان فعاليت) اندازه گيري شد. روش آماري آناليز واريانس با اندازه گيري مکرر نشان داد که کافئين موجب افزايش انرژي مصرفي شد (P£0.05)، اما تغيير معناداري در نسبت تبادل تنفسي ايجاد نکرد. فشار خون سيستولي و دياستولي هم با مصرف کافئين در حالت استراحت افزايش نشان داد (P£0.05)، اما اختلاف معناداري در ضربان قلب مشاهده نشد. در همه متغيرهاي متابوليکي و هموديناميکي، بين گروه چاق و لاغر تفاوت معناداري در آثار کافئين مشاهده نشد. اين يافته ها نشان مي دهد اثر انرژي زايي ملايم کافئين بدون تغيير در نوع سوبستراي اکسيداسيون در افراد چاق و لاغر ايجاد مي شود. اين مقدار مصرف کافئين با افزايش فشار خون باعث تغيير در ديناميک قلبي- عروقي مي شود. به هر حال به نظر مي رسد تفاوت در درصد چربي نمي تواند موجب تغيير آثار کافئين در فعاليت زيربيشينه شود.