بانک مقالات رشته تربیت بدنی

دوره زماني بهينه برنامه بازتواني قلبي و تغييرات مربوط به آن چندان شناخته شده نيست. هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي تغييرات ظرفيت عملي (Mets) بيماران پس از ابتلا به سکته قلبي طي سه دوره بازتواني ورزشي 4، 8، 12 هفته اي، تعداد 15 بيمار مبتلا به سکته قلبي (8 بيمار مرد و 7 بيمار زن، سنين 64.6±6.3 سال) با خطرپذيري پايين تا متوسط که حداقل 6 ماه از سکته قلبي آنها گذشته بود، به صورت هدفمند به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه 1 ساعته با شدت فعاليت 65 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب بيماران در برنامه بازتواني ورزشي شرکت کردند. ظرفيت عملي بيماران طي آزمون ورزش بر اساس پروتکل نوتن در شروع و هفته هاي چهارم، هشتم، و دوازدهم برنامه بازتواني مشخص شد. سپس داده ها با آزمون آماري اندازه هاي تکراري در سطح آلفاي 5 درصد تجزيه و تحليل شدند. به ترتيب در هفته هاي چهارم، هشتم و دوازدهم برنامه بازتواني نسبت به شروع برنامه، در ظرفيت عملي بيماران 28.4، 43.28 و 55.45 درصد (P<0.000)، ضربان قلب استراحت -1.09، -1.54 و -3.37 درصد (P<0.000)، و ضربان قلب اوج فعاليت 10.61، 16.18 و 29.46 درصد (P<0.000) بهبود چشمگير حاصل شد. همچنين، تحليل داده ها نشان داد عامل جنسيت در اين تغييرات تاثير بارزي نداشته است (P>0.05). به عبارت ديگر، ميزان پيشرفت تمامي متغيرها صرف نظر از عامل جنسيت روندي مشابه در هر دو گروه زنان و مردان داشته است. در اين تحقيق هر چند بر انجام فعاليت بدني در دوره طولاني مدت 12 هفته اي تاکيد شده است، با اين حال يک دوره کوتاه مدت 4 هفته اي مخصوصا در زمينه کاهش خطرپذيري بيماران قلبي تاثير بسزا دارد که در صورت کمبود امکانات و هزينه ها در قالب دوره حداقل بازتواني توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ