بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف تحقيق حاضر عبارت است از مقايسه ميزان اکسايش چربي در دامنه اي از شدت هاي مختلف فعاليت دويدن تا شدتي از فعاليت بدني (Fat_max) با حداکثر اکسايش چربي (MFO). 15 دانشجوي غير ورزشکار دانشگاه گيلان با سن 21.3±2.2 سال، وزن 71.0±8.3 کيلوگرم، قد 172.5±4.1 سانتي متر، 23±1.3 BMI کيلوگرم بر متر مربع، چربي بدن 18.3±4.6 درصد، و VO₂max 38.8±4.2 ml/kg/min، فعاليت دوي فزاينده اي با مراحل 3 دقيقه اي را روي نوار گردان اجرا کردند. در طول آزمون با استفاده از روش کالري سنجي غير مستقيم ميزان اکسايش چربي محاسبه شد. تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مکرر و آزمون تعقيبي بونفروني، ميزان اکسايش چربي در 7 سطح از شدت فعاليت مقايسه شدند. نتايج آزمون در هر نفر به منظور رسم نيمرخ شدت فعاليت – اکسايش چربي به کار رفت.
نتايج تحقيق نشان داد شدت Fat_max برابر است با 40.4±8.3 درصد VO₂max معادل 52.3±8.0 درصد ضربان قلب بيشينه افراد. محدوده Fat_max در دامنه 31.8±5.3 و 46±8.0 درصد VO₂max قرار داشت. سهم اکسايش چربي در تامين انرژي مصرفي با شدت 84.9±12.2 درصد VO₂max مطابق با 90.1±5.5 درصد ضربان قلب بيشينه ناچيز است. به علاوه دامنه بين 49.6±6.5 و 58.4±9.5 درصد ضربان قلب بيشينه در محدوده Fat_max قرار دارد. به طور کلي، نتايج نشان داد با افزايش شدت فعاليت دويدن، ميزان اکسايش چربي نيز تا حداکثر مقدار آن در شدت Fat_max بالا مي رود. با اين حال، در شدت هاي بالاتر از Fat_max، ميزان آن افت مي يابد.

 نسخه قابل چاپ