بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف تحقيق حاضر عبارت است از مطالعه ارتباط بين سرعت دويدن در نقطه چرخش لاکتات (vLTP) و زمان ماندن در (TVO₂max) VO₂max هنگام فعاليت با vVO₂max تا رسيدن به درماندگي در دوندگان استقامتي و نيمه استقامتي. بدين منظور 11 دونده عضو تيم ملي دو و ميداني (9 مرد و 2 زن) در رشته هاي استقامت و نيمه استقامت با ميانگين سن، قد و وزن – به ترتيب 24.36±1.1 سال، 173.36±2.1 سانتي متر، 63.25±21 کيلوگرم – آزمودني اين تحقيق انتخاب شدند. هر آزمودني در سه آزمون مجزا تا رسيدن به درماندگي روي نوارگردان با شيب صفر درجه و در 3 روز متفاوت به فاصله حداقل 48 ساعت شرکت کردند. آزمون اول به منظور سنجش VO₂max و vVO₂max با سرعت اوليه 10 کيلومتر در ساعت تا رسيدن به درماندگي انجام شد. در آزمون دوم TVO₂max، TlimVO₂max و TAVO₂max آزمودني ها سنجيده شد. سرعت اوليه دستگاه متناسب با vVO₂max آزمودنيها تنظيم شد. در آزمون سوم vLTP آزمودني سنجيده شد. شروع آزمون با سرعت 10 کيلومتر در ساعت بود که پس از هر 4 دقيقه 1 کيلومتر در ساعت بر سرعت نوارگردان افزوده مي شد، تا غلظت لاکتات آزمودني به فراتر از 5 ميلي مول برسد. اطلاعات مربوط به گازهاي تنفسي با استفاده از دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS مدل 12 و روش آماري ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد ارتباط معناداري بين vLTP نسبي (%vVO₂max) و TVO₂max آزمودني ها وجود ندارد (P=0.48 و r=0.33). از سوي ديگر، ارتباط مثبت معناداري بين TVO₂max و TlimVO₂max (P=0.000 و r=0.91) مشاهده شد. يافته ديگر اين تحقيق که بيانگر TVO₂max نيز مي تواند باشد، ارتباط مثبت معنادار بين TlimVO₂max و TAVO₂max (P=0.001 و r=0.80) است. بنابراين، شايد بتوان چنين پيش بيني کرد که با توجه به ارتباط مثبت معنادار بين متغيرهاي ذکر شده، براي افزايش TVO₂max بتوان از تمريناتي با شدت vVO₂max استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ