بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين تحقيق عبارت است از بررسي اثر وضعيت پا بر فعاليت الکتروميوگرافي عضلات اکستنسور و فلکسور زانو، طي فازهاي درون گرا و برون گراي حرکت اسکات در دو حالت پاي جمع و پاي باز. 8 پاورليفتر با تجربه، با ميانگين و انحراف استاندارد سني 22.38±3.74 سال، قد 172.5±6.28 سانتي متر، و وزن 91.95±9.98 کيلوگرم، آزمودني هاي اين تحقيق بودند. به منظور نرمال سازي اطلاعات الکتروميوگرافي هر دو گروه عضلاني، آزمودني ها سه تکرار 4 ثانيه اي حداکثر انقباض ارادي ايزومتريک (MVIC) را در دو حرکت فلکشن و اکستنشن زانو با زاويه 90 درجه اجرا کردند. سپس فعاليت الکتروميوگرافي عضلات پهن داخلي، پهن خارجي، و دوسر راني، طي 3 تکرار متوالي اسکات (با دامنه حرکتي 100 درجه) در وضعيت هاي پا جمع (65% عرض شانه) و پا باز (160% عرض شانه) و با وزنه اي معادل 100% وزن بدن آزمودني ها اندازه گيري شد. از آزمون آناليز واريانس دو طرفه با اندازه گيري مکرر (2 وضعيت پا × 2 فاز اسکات) براي مقايسه داده ها استفاده شد. نتايج نشان داد فعاليت عضله پهن داخلي در وضعيت پا باز (42.41±16.38 درضد MVIC)، در مقايسه با وضعيت پا جمع (38.09±14.73 درصد MVIC) بزرگ تر است (P?0.05). همچنين، همه عضلات فعاليت بزرگ تري را در فاز درون گرا نسبت به فاز برون گرا نشان دادند (P?0.05). تفاوت معناداري بين هيچ ترکيبي از وضعيت پا و فاز اسکات مشاهده نشد. به طور کلي، نتايج اين تحقيق نشان داد اسکات پا باز ممکن است در به کارگيري عضله پهن داخلي، از اسکات پا جمع موثرتر باشد. از آنجا که فعاليت عضلات پهن راني، به ويژه عضله پهن داخلي، در برنامه هاي تمريني و توان بخشي زانو بسيار مهم اند، نتايج اين تحقيق در پزشکي و ورزش کاربرد دارد.

 نسخه قابل چاپ