بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير ريتم شبانه روزي بر پاسخ کورتيزول و انرژي مصرفي مردان چاق و لاغر. 12 دانشجوي پسر غير ورزشکار در دو گروه چاق (n=6؛ شاخص توده بدن 31.08±1.8kg/m²؛ حداکثر اکسيژن مصرفي 35.45±3.9ml/kg/min) و لاغر (n=6؛ شاخص توده بدن 18.2±1.3kg/m²؛ حداکثر اکسيژن مصرفي 45.86±3ml/kg/min) آزمودني هاي اين تحقيق بودند. از t-student براي مقايسه متغيرها در دو گروه چاق و لاغر، و از ANOVA با اندازه گيري مکرر براي ارزيابي کورتيزول و انرژي مصرفي در حالت استراحت و وهله هاي مختلف بعد از فعاليت در سطح  (p<0.05)استفاده شد. آزمون دويدن روي نوارگردون شامل 30 دقيقه دويدن با شدت %65VO₂max بود، که پس از 8 ساعت ناشتايي در ساعات 8 صبح و 6 بعدازظهر انجام شد. نتايج نشان داد بين سطح پايه کورتيزول دو گروه تفاوتي وجود ندارد، درحالي که غلظت کورتيزول گروه چاق بلافاصله، 15، و 30 دقيقه بعد از فعاليت بالاتر از گروه لاغر بود (p<0.05). در هر گروه ميانگين انرژي مصرفي و اکسيژن مصرفي در 30 دقيقه فعاليت در عصر بالاتر از صبح بود (p<0.05). بنابراين، مي توان نتيجه گيري کرد افراد چاق هنگام فعاليت انرژي مصرفي بيشتر و سطح کورتيزول بالاتري نسبت به افراد لاغر دارند. همچنين، ريتم شبانه روزي بر ميزان انرژي مصرفي و اکسيژن مصرفي تاثير دارد و در عصرها مصرف انرژي به طور معناداري بيشتر از صبح هاست. لذا، در برنامه هاي کاهش وزن مي توان آن را لحاظ کرد.

 نسخه قابل چاپ