بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير تمرينات استقامتي، قدرتي، و موازي بر عملکرد قلب دختران دانشگاهي. 39 دانشجوي دختر غير ورزشکار با ميانگين سن 24±2.58 سال، قد 161±8.2 سانتي متر، و وزن 56.8±14.61 کيلوگرم با سلامت کامل قلبي- عروقي به صورت تصادفي در چهار گروه کنترل (9 نفر(C:، تمرين استقامتي (10 نفر(E:، تمرين قدرتي (10 نفر(S:، و تمرين موازي (10 نفر (SE:قرار گرفتند. برنامه استقامتي در هفته اول شامل دويدن با شدت 65% ضربان قلب بيشينه (MHR) روي نوارگردان الکتريکي به مدت 16 دقيقه بود که هفته هشتم به تدريج به  MHR 80% و مدت 30 دقيقه رسيد. برنامه تمرين قدرتي عبارت بود از اجراي حرکات پرس پا، پرس سينه، کشش زير بغل، و کشش پشت ساق پا. حرکات در هفته اول با 50 % يک تکرار بيشينه (1RM) در دو نوبت با 10 تکرار اجرا شد که به 1RM 80% در 3 نوبت با 6 تکرار در هفته هشتم رسيد. برنامه تمرين موازي، ترکيب تمرينات استقامتي و قدرتي در هر نوبت تمرين بود. برنامه تمرين گروه ها سه روز در هفته انجام شد. در شرايط استراحت، تعداد ضربان قلب، اندازه فواصل PR و QT، فاصله قطعه ST از خط پايه، زمان افت سرعت (DT)، و درصد کسر تخليه اي آزمودني ها با روش الکتروکارديوگرافي و اکوکارديوگرافي اندازه گيري شد. فشار خون دياستولي‏‏‏، سيستولي و Vo₂max (با استفاده از نوارگردان و برنامه تمريني بروس) نيز ارزيابي شد. يافته ها نشان داد کاهش ضربان قلب و فشار خون سيستولي، افزايش فاصله PR و Vo₂max، کاهش فشار دياستولي گروه استقامتي معنادار بود که در مقايسه بين گروهي در 4 متغير اول تفاوت ها معنادار شد (p?0.05) .در گروه قدرتي ضربان قلب و فشار خون سيستولي افزايش معناداري نشان داد که در مقايسه بين گروهي تفاوت ها معنادار شد (p?0.05). در گروه موازي مقدار Vo₂max افزايش معناداري داشت (p?0.05)، که در مقايسه بين گروهي تفاوت معنادار بود. انجام تمرين استقامتي پس از تمرين قدرتي موجب ظهور ترکيبي از سازگاري هاي حاصل از تمرينات استقامتي و قدرتي در قلب و حذف برخي تاثيرات ناخواسته تمرينات قدرتي بر قلب مي شود.

 نسخه قابل چاپ